Thuis bestaat het uitzwaai comité uit verschillende mensen. Het vaste team bestaat uit m’n zus, vader en moeder. Vriendin Ans is inmiddels ook een vast lid en geeft me met regelmaat een slinger richting Schiphol. Onderweg bestaat het uitzwaai comité meestal uit een handje vol lokalen die in de buurt van de pier wonen of hun hond aan het uitlaten waren op het moment dat wij uitvoeren. De vertrekken met een speciaal uitzwaai comité zijn eigenlijk op één hand te tellen. Tot deze week!

Elke Japanse haven stond er een hele delegatie ons op te wachten. Fietsverhuur, toeristeninformatie, taxi’s wachtend op klanten, verkopers van lokale producten en de plaatselijke mascotte. Alles stond ons te wachten op de kade. Een warmer welkom kan je bijna niet krijgen en een betere eerste indruk kan je bijna niet maken!

In de Japanse havens waren de mensen uiterst behulpzaam. In het Japans werd je de weg gewezen, werd je geholpen naar de juiste bus of trein en werd je aan de hand meegenomen naar een restaurant wanneer je aangaf dat je graag ergens wou eten. De taal leek geen enkele barrière op te leveren. De vriendelijkheid nam over en iedereen sprak dezelfde taal, die van gelijkgestemdheid en vriendschap!

Niet alleen de aankomsten waren warm en hartelijk, de vertrekken waren net zo uitgedacht en vriendelijk. Nu kan het zijn dat iedereen zo enthousiast was dat we ‘eindelijk’ weer vertrokken en daarom met grote getallen naar de haven wargen gekomen, maar dat verwacht ik eigenlijk niet! Spandoeken met ‘See you again in …’ geven toch een andere indruk. Het is mooi om te zien dat mensen de tijd nemen om afscheid van je te nemen. Een heel feest organiseren om hun, in mijn ogen, dankbaarheid uit te drukken.

De uitzwaai act in Kushiro was een ‘wereldberoemde’ saxofoon speler. Zijn band had het laten afweten, lang leve de bandrecorder! Het was nou niet helemaal mijn ding, maar het feit dat ze de moeite hadden genomen om een podium voor de lieve man te bouwen en ons uit te zwaaien verwarmde m’n hart. In Yokohama hadden ze goed uitgepakt, een hele band stond op het dak van de cruiseterminal. Dansend stonden de passagiers op het dek naar de Japanners te zwaaien. Inmiddels was de koffie kar ingewisseld voor een kar met koude biertjes, wijn en fris, een goede keuze!

Muziek is erg belangrijk op school in Japan, veel kinderen leren op school een instrument. In Kagoshima en Nagasaki hadden we de eerst om uitgezwaaid te worden door een schoolband. Alle kinderen in uniform, met daarover helaas een poncho, stonden uit volle borst te spelen en naar ons te zwaaien. Vertederd stonden we op de kade naar ze te kijken, stonden ze daar allemaal hun best te doen in de regen. Een beter uitzwaai comité konden we ons niet wensen, al had het best leuk geweest als m’n zus, vader, moeder en Ans tussen de Japanners op de kade stonden!