Wat kan de tijd toch vliegen, reden we vorige week nog over de Kancamagus, vanmorgen was het tijd om de koffers voor de laatste keer in te pakken tot en met december. Symen heeft zijn gewicht in de strijd moeten gooien om de koffers dicht te krijgen. Toen de koffers voor het eerste werden ingepakt zat alles netjes op zijn plek, maar na twee en halve week in en uit pakken is het inmiddels een ongeorganiseerd zooitje geworden. Symen hoopte de koffer niet helemaal opnieuw in te hoeven pakken, dat lukte maar hij moest wel zijn gewicht in de strijd gooien om deze dicht te krijgen.

Nu mogen de koffers weer open en kunnen ze uitgepakt worden voor een hele lange tijd. Onze rondreis was het fantastisch en we hebben samen ontzettend genoten, maar we zullen geen seconde verdrietig zijn over het feit dat we de koffers niet meer hoeven in en uit te pakken.

Het is gek om weer aan boord te zijn. Op het moment dat je het schip ziet en je eerste voet aan boord zet voelt het als een soort thuiskomen. Het is niet het gevoel zoals ‘thuis’ thuiskomen maar het is een gevoel van vertrouwen, je weet waar je naartoe gaat, wat er van je verwacht word en je weet wat jouw plek is voor de aankomende maanden.

Helemaal fijn is dat Jack, de passagiersdokter, vorig jaar besloot vijf weken op de Maasdam te gaan werken wanneer Symen en ik er ook zijn. We hebben hem al gezien in Cambridge, maar zijn vrouw Lynette nog niet. Het is zo fijn om samen met hen aan boord te zijn, dat is iets waar ik al maanden naar uit keek. We kunnen het erg goed vinden en hopen veel mooie avonturen te beleven. Voor nu ga ik de koffers uitpakken en een beetje m’n plekje veroveren in deze hut! Ook al voelt het vertrouwd, het duurt toch altijd een paar dagen voordat ik gesetteld ben. Symen daarentegen die moet gelijk hard aan het werk, die krijgt en heeft de tijd niet om te wennen.