De hoofdstad van de Filippijnen, Manilla. We horen er veel over, veel van Symen z’n Filipijnse collega’s komen hier vandaan of wonen hier. Om heel eerlijk te zijn kon ik me helemaal geen voorstelling maken van de stad, of überhaupt van het land. Natuurlijk hoor je er wel over, zeker met de klopjacht op drugs die hier gaande was. Al hield het er daar eigenlijk mee op.

Al vraag je me Manilla te omschrijven in één woord dan is dat verkeerschaos, of zijn dat twee woorden? Elk vervoermiddag dat je kan bedenken rijd hier rond. Fietsen, in alle soorten en maten, brommers met hele families erop, steps, tuktuk’s, auto’s, bussen, vrachtwagens en alle andere voertuigen ervoor, ertussen en erna! Het is gewoon niet voor te stellen hoeveel verkeer hier is. Vandaag mocht ik mee op de ‘Highlights van Manilla’ tour en onze gids vertelde dat er twee keer per dag een volksverhuizing plaats vind. Het spitsuur begint hier al rond een uurtje of vijf en is pas ver in de avond weer opgelost, toch niet normaal! Elke dag, in en uit! 

Om heel eerlijk te zijn overheerste het verkeer tijdens deze tour, korte afstanden duurde een eeuwigheid en het lijkt alsof er hier geen verkeersregels bestaan. Er wonen hier zo ontzettend veel mensen, 1.8 miljoen volgens een laatste telling in 2020. We bezochten de Amerikaanse begraafplaats, waar 16.859 graven zijn voor militairen die hun leven gaven tijdens de tweede wereldoorlog hier in de Filepijnen en Nieuw Guinea. Al kwamen we ook graven tegen waar ‘civilian’, burgers, op stond. Eindeloze rijen met witte kruizen, of een kruis met een David’s ster wanneer iemand Joods was. Al vanaf jonge leeftijd namen mijn ouders ons mee naar begraafplaatsen in Frankrijk, ik ben er dankbaar voor want dat heeft ons respect voor dit soort plekken gegeven. Sommige bezoekers gedroegen zich alsof het een pretpark was. Waar ik me vooral over verbaasde, terug komen op het inwoners aantal hier, was de hoeveelheid wolkenkrabbers die rondom de begraafplaats staan. Bijzonder uitzicht hebben deze bewoners. Nu vraag ik me af, zorgt dit uitzicht voor waarde vermindering of levert dit juist meer op?

En als het verkeer je geen hartverzakking gaf, want ze komen echt van alle kanten zelfs wanneer het stoplicht voor jou groen is, dan gebeurt dat wel bij het Rizal monument. Rustig stonden we langs de zijkant voor de standbeelden te luisteren naar de uitleg van onze gids … toen er uit het niks er een geweerschot klonk en overal rook was. Ik schrok me echt een ongeluk en dacht even dat we niet het niets aangevallen werden, bleek het enkel een navertelling te zijn van het einde van het leven van José Rizal. Deze schrijver en prominente voorstander van hervormingen in de Filipijnen leefde aan het einde van het Spaanse koloniale tijdperk. 30 december 1896 werd hij door de Spaanse koloniale regering geëxecuteerd wegens rebellie. Het had wel even ergens aangekondigd mogen worden dat hier geweerschoten klinken op bepaalde momenten van de dag. Het bleef niet bij die ene keer, de volgende keren schrok ik me nog steeds een ongeluk maar dacht ik niet dat we werden aangevallen door rebellen.

Het wordt me steeds duidelijker dat de grote Aziatische steden het gewoon niet voor mij zijn. Ik voel me er niet op me gemak en het is er gewoon veel te druk. Ik ben ontzettend nieuwsgierig wat ik van de volgende twee Filipijnse havens vind. Ben er wel over uit dat ik hier niet perse weer heen hoef.