In Maart vertrok m’n zus met haar kersverse echtgenoot naar IJsland, drie weken hebben ze met een auto over het eiland getrokken. Elke dag kregen we de ene na andere schitterende foto, IJsland in de winter is echt magisch. Niet dat het hier niet minder prachtig is in de zomer, alleen toch anders. En om heel eerlijk te zijn, waar sneeuw nog romantisch kan zijn … een bui waardoor je helemaal doorweekt ben dat is alles behalve romantisch te noemen! M’n zus gaf me voor vertrek een hele lijst met tips mee, eentje daarvan was paardrijden op de lavavelden rondom Reykjavik. Wanneer m’n zus iets met paarden leuk vind, haar mening was altijd dat ze alleen maar goed waren voor paardenworst, dat is het echt heel erg leuk! In Nederland zijn paarden vaak hobby’s of een huisdier, in IJsland is het een werkdier … al hebben de paarden hier wel een vakbond!

Vanmorgen stond ik drijfnat te wachten op het busje van de manage, ze zouden me om 9 uur komen halen en zo’n half uur later kwam het busje vol zelfingenomen Amerikanen me ophalen. Er kon geen hallo of goedemorgen vanaf. Het water liep door de zwaartekracht zo over m’n jas en broek, nu hebben we thuis ook goede kleding nodig en zat het water gelukkig alleen op m’n kleren en er niet in. Sommige jeans dragers in de bus zullen wel gebaald hebben, daar was het hemelwater goed in gaan zitten.

Aangekomen bij de manege was er praktisch geen tijd om te gaan zitten of om nog even te plassen, er werd direct een veiligheidsvideo getoond. Weer eens iets anders dan de video’s die ze aan boord laten zien op de eerste dag van een cruise of die voor een vlucht worden getoond. Met enige humeur, zelfspot en duidelijkheid werd uitgelegd wat jij precies moest doen, nu maar hopen dat ik alles nog weet wanneer ik hoog op de rug van het paard zit. De video was nog niet afgelopen of de regenpakken en caps werden al uitgedeeld. Volledig ingepakt kon je doorlopen naar de stallen, waar de paarden stonden te wachten. Een uiterst vriendelijke dame luisterde aandachtig naar de ervaring van de deelnemers en één voor één gaf ze ons allemaal een paard. Zo bijzonder hoe iemand in een oogopslag, vergezeld door een paar woorden, kan bepalen welk paard het beste bij jouw past. Of andersom, bij welk paard pas jij het beste!

Loki was niet echt onder de indruk van me, kan makkelijk zijn dat hij me helemaal niet heeft gezien. In de winter zijn de IJslandse paarden net teddy beren, ondanks dat ze hun wintervacht al zijn verloren hebben de paarden enorme mannen die wat weg hebben van stro. Volgens mij heeft borstelen geen zin, deze paarden hebben ook geen vlechten, lintjes of andere versiersels in hun manen. Een hele verandering met het gemiddelde paard in de manege in Nederland. Het werd al heel snel duidelijk dat ik als kind nooit op paardrijles heb gezet, met enkele trekkracht van de gidsen werd m’n rechterbeen over het zadel gemanoeuvreerd. En daar zat ik opeens, op de rug van een schitterend bruin IJslands paard. Loki had mij helemaal niet nodig, ik hem des te meer, hij wist precies waar we heen moesten. Terwijl we rustig aan ons rondje begonnen werd de groep in tweeën verdeeld … degene die graag in tolt over de velden wilden racen en meer mijn soort mensen die het graag rustig aan doen. Kiezen was niet nodig, zonder enige aansturing koos Loki voor links. Ik zou graag willen geloven dat hij me goed aanvoelde, volgens één van de gidsen zijn het vooral de vriendjes vooraan in de groep die bepalen met welke groep een paard graag mee wilt!

Vol verbazing heb ik van de tour genoten, ik heb de hele rit een glimlach op m’n gezicht gehad. Ik vond het echt heel erg tof om te doen, leuk zelfs! M’n zus had me al gewaarschuwd. Het rijden bleek me beter af te gaan dan ik had verwacht, en de lavavelden vol bloeiende lupine’s zorgde voor verbazing! Wat een prachtige natuur, pas wel op want teveel snacken aan de Lupine’s voor paarden zorgt dat ze high worden. Onderweg kregen we uitleg over de natuur, de paarden, IJslandse gebruiken, etc. Het verbaasde me eigenlijk niets, wat er over de paarden werd vertelt. We moesten halverwege de trip even stoppen op een veldje, daar kregen de paarden rust om even te eten. Ondertussen werd er wel van de gelegenheid gebruik gemaakt om foto’s op het paard te maken. IJslandse paarden hebben minimaal twee maanden per jaar vakantie, hebben recht op lunchpauzes en worden met respect behandeld ongeacht dat het hier om werkpaarden gaat en niet om luxedieren. De dieren worden niet gevaccineerd, niet nodig omdat er geen paarden ziektes zijn in IJsland en paarden van buiten IJsland hier niet welkom zijn! Maakt een IJslands paard een tripje buiten de landsgrenzen, dan mag hij of zij nooit meer naar binnen. Dat zijn de regels. Bijzonder, bedelend dat vele van deze al honderden en misschien wel duizend jaar in acht worden genomen.

Op het moment zit ik weer in de hut, weer helemaal opgewarmd en nog steeds met een glimlach op m’n gezicht. Wat heb ik een geweldige dag gehad, had alleen onderschat hoe ontzettend vermoeiend paardrijden is. Heeft vandaag me aangezet om lessen te nemen in Nederland? Nou nee … toch kan ik deze excursie iedereen aanraden! Zeer last-minute maakte ik een boeking en er was zelfs nog plek in de pick-up. Dit verbaasde me wel met het aantal schepen dat vandaag in Reykjavik lag. Wil je eens iets anders dan de Golden Circle of de Bleu Lagoon, ga paardrijden bij Ishestar en laat je verrassen door het IJslandse paard!

Favoriete adresje voor … Paardrijden!
Ishestar Horse Riding Center
Sörlaskeið 26
220 Hafnarfjörður, IJsland

Manage waar ik me ontzettend op m’n gemak voelde. Regenjassen en broeken zijn hier aanwezig, net als alles dat je nog hebt om te rijden. Het is verboden om eigen rijlaarzen, caps, etc hier te gebruiken omdat er in IJsland geen paardenziektes zijn en ze dat graag zou willen houden. De groep word in twee gesplitst, slakkengang en wat sneller. De lavavelden zijn prachtig en het is een groot plezier om hier op een IJslands paard te mogen rijden