Gisteravond heeft Symen nog even zijn uniform aangedaan en is voor mij naar beneden gegaan omdat ik nog niets gehoord had over mijn toer. Gisteren heb ik me namelijk ingeschreven voor een toer naar Mazatlan en Cabo San Lucas, maar ik had nog niets gehoord. Na terugkomst had Symen een hele grote roze envelop in zijn handen, het was inderdaad van de excursiebalie, ik had een toer gekregen naar Mazatlan en het was de Deluxe Citytour met een show van de Papantla Flyers.

Gelukkig was het geen vroege show dus kon ik een beetje uitslapen en rustig ontbijten. Heb heerlijk buiten gegeten met het zonnetje schijnend en om kwart voor 9 stond ik buiten bij de bussen die ons door de stad meenemen. Ik kreeg een groep van 34 mensen onder m’n hoede, mijn taak is om de groep samen te houden en te zorgen dat er geen ongelukken gebeuren. Onze gids, Mario O., wou zelf de groep tellen en alles bijhouden dat ik gewoon lekker in de bus kon gaan zitten en een praatje aan kon knopen met de vrouw naast me.

Onze eerste stop was de kathedraal, eentje met heel veel beelden van binnen maar ik heb vele mooiere architectuur gezien als het om kerken en kathedralen gaat. Wat ik ook erg jammer vond is dat onze gids pas over de kerk ging praten toen we alweer in de bus zaten, ik had het veel leuker gevonden als hij ons wat zou gaan vertellen toen we in de kathedraal zelf waren. Bij de kathedraal waren heel veel moeders met kinderen aan het bedelen, een meneer naast me vroeg zich af of deze dame misschien niet bij de rijkste groep mensen van de stad hoort en een villa heeft net buiten Mazatlan. Soms vraag ik me dat ook wel eens af …

Rijdend naar de volgende stop gingen we langs de garnalen markt en hier had ik er nou heel erg graag uitgegaan, het echte Mazatlan zien, maar helaas we reden door. De stop waren de heldhaftige mannen van de rotsen, zoals ze hier genoemd worden. Deze mannen sprongen voor geld van een enorme klif en ik vond het niet heldhaftig maar ontzettend stom als je op je hoofd valt! Bij deze klif stonden ontzettend veel verkopers met van alles en nog wat, je stapte nog niet uit de bus en ze stonden al om je heen. Ik was niet van plan hier iets te kopen, maar dat waren meer mensen niet die toch niet konden weerstaan aan het aandringende gedrag van straatverkopers.

Een toertje door de stad bracht ons bij een straat vol met winkels, het was de bedoeling dat we hier flink ging shoppen, zilver vooral. Elke winkel had een bord buitenhangen dat ze als enige verkochten aan de passagiers van de cruiseschepen, dat ze als enige echt zilver verkochten en als enige de grootste collectie stenen hadden, ALS ENIGE!!! Nou, ik was hier heel erg snel klaar mee, ze hadden wel mooi zilver hoor maar de prijs leek wel die van zoveel karaats goud! Ik ben lekker een wandeling gaan maken door wat straatjes richting het strand, aan het strand ontmoette ik een echt paar die heerlijk aan het genieten waren. Even gekletst over koetjes en kalfjes en toen moest ik weer terug naar de zilverboeren in de hoofdstraat, we zouden richting de show gaan … helaas ging dat nog even duren want iemand had credit card problemen. Uiteindelijk vertrokken we toch richting de show en moesten we daar wachten omdat de vorige show nog niet was afgelopen … dit hadden ze beter de wacht en shop toer kunnen noemen. Nee hoor, je hoort me niet klagen maar ik had graag wat meer van de stad gezien behalve alleen de winkels.

In het stadion kregen we gratis drankjes aangeboden en presenteerde een Amerikaan aanbidder de show. Deze man schoof zijn liefde, of het feit dat mensen dan misschien spullen ging kopen, niet onder stoelen of banken. Oh … zonder Amerika zijn wij niet, ik hou van Amerika, God bless America … Helemaal niets mis mee maar toen hij ons het beste Amerikaanse publiek noemde was ik er klaar mee, ik ben namelijk geen Amerikaan! Zo staan ook alle prijzen hier aangegeven als Amerikaanse Dollars en niet als Peso’s. Wil je hier iets kopen met Peso’s krijg je Amerikaanse Dollars terug, maar dat wil ik niet!

De show was okay, de presentator veranderde van shirt elke aankondiging en dat was niet om de shirts te verkopen die je achter in, rechts voor de liefhebbers, kon kopen. Ik heb wel gelachen tijdens de shows en de kostuums waren wel leuk, maar dit was niet de folkloric show die ik had verwacht, dit was echt een show aangepast op de Amerikaanse toerist.

Na afloop moesten we weer door de horden verkopers. Onze host van vandaag had nog even laten vallen dat hij het hoofd is van een organisatie voor wezen, nou dat moet hij beter voor ze zorgen want overal in het stadion stonden kleine kinderen te bedelen of we wat van ze wouden kopen. Toen er een jongetje op me af kwam gelopen met Down Syndroom dacht ik even van … wat doe ik hier! Maar ja, zo schijnt het hier te gaan.

De show was onze laatste stop, met een sneltreinvaart zijn we nog even langs de vuurtoren gegaan en dat was het … ik had graag wat meer van de stad gezien. Voor de cruiseterminal werden we afgezet bij nog meer winkelen, eten en drinken en konden we met treintjes richting de boot. Ik nog even wat kaarten opgepikt, die ik alleen met dollars kon betalen maar na wat uitleg kon ik gelukkig ook met Peso’s betalen, en toen terug naar de boot. Mijn lijst ingeleverd, ik mag gratis mee op toer als ik een enquête formuleer invul, en toen naar boven.

Symen zat op kantoor en langs kantoor liepen heel veel Mexicaanse kindertjes. Holland America Line sponsort hier in Mazatlan een weeshuis met matrassen, lakens, etc. Vandaag kregen deze kinderen een diner hier aanboord en kregen ze een toer over het schip. Kijk, dat noem ik nog eens een educatieve manier van helpen, in plaats van de kinderen leren handelen in waar!

De rest van de dag heb ik lekker rustig aan gedaan, wat bij het zwembad gelegen, wat boven gezeten, wat tv gekeken, lekker weinig doen. Aan het einde van de middag ontmoette ik een leuk Fins/Aziatisch echtpaar die voor het eerst op cruise waren, ze hadden net buiten de dolfijnen bekeken en genoten enorm. Toen ik naar buiten liep had ik net de springende walvissen gemist, wel zal ik nog wat vinnen en staarten actie. Met de mensen die hierbij stonden ben ik naar beneden gegaan om te kijken naar een strijkkwartet, was heel erg fijn om even geen harde dansmuziek te horen en alleen maar rust. We slapen in een hut waar het plafond naar beneden komt als we varen, dus overdag zoek ik graag de rust op.

Helaas had ik Symen gemist voor het eten en aten we na zijn dienst wat in de kamer, hij had ergens bij een vriendje van de roomservice wat lekker fruit gehaald, kopie thee erbij en dat was gewoon perfect! Onder het genot van ‘3 man and a baby’ zijn we in slaap gevallen klaar voor morgen, Puerto Vallarta!