Mazatlan, first port of call zoals ze dat noemen. Het weer maakte me bij het wakker worden al direct depressief, en we hebben niet eens een raam, dat is lekker bleef leggen! Lekker laat ontbeten en daarna mezelf in de bieb opgesloten met m’n schoolboeken.

Om 11 uur zouden de Rummikub spellen uit de kast worden gehaald en aangezien ik gek ben op dat spelletje kon ik het niet laten om een paar potjes te spelen. Twee oudere dames waren de andere spelers en we hebben een gezellig ochtend gehad, het is grappig om te zien hoe iedereen het spelletje anders speelt. Toch dat ik dat ik altijd wel de regels van de doos aanhield, maar ik begin er sterk aan te twijfelen. 12 uur begonnen we aan ons laatste potje en kwam Symen binnen om mee te gaan aan wal. Hij ging omkleden en ik maakte m’n potje af.

Voor we op pad gingen nog even wat gegeten en daar gingen we, jut en jul samen op pad in Mazatlan. Na een flinke discussie met de man van de taxi waar we naartoe gingen, de Amerikanen hier zetten ze af bij alle juweliers in de stad maar die willen wij niet, waren we op weg naar de Boulevard. Vanaf daar zouden we heerlijk gaan wandelen en wel zien waar we uit zouden komen, in ieder geval niet bij de oh zo spannende, maar niet heuse, winkelketens. Een collega van Symen moest van de week wel lachen toen we hem vertelde dat we voor mij niet naar een diamanten winkel hoefde want ik hou er niet van, hij wou dat hij zo’n vriendin had!

Heel wat kilometers hebben Symen en ik over de boulevard en het strand gelopen, ik kan er weinig spannends over vertellen. We hebben uren gepraat, heerlijk met onze voeten in het zand en water gespeeld en genoten van het weer dat was opgeklaard. Toen we de Domino’s aan de boulevard voorbij waren gelopen op het strand hebben we het laatste strandtentje uitgekozen om wat te gaan drinken, onthou deze plek want het was een super locatie! De man die ons bediende heeft me geleerd hoe ‘ik wil graag een bier en een cola’ in het Spaans moet zeggen en dat was uiteindelijk ook wat er op tafel stond, Symen moest nog werken dus het bier was voor mij. Wat hebben we heerlijk gezeten en het koste ons het schrikbarende bedrag van $ 30,- Nee, geen 30 dollar, maar 30 peso. De peso beelden ze hier ook uit $, soms verwarrend zeker bij een diamanten winkel die wel in dollars rekent en niet in peso. 30 peso is ongeveer € 1,50, voor een bier en een cola aan het strand! Nou, ik was helemaal verbaast en heb Symen een paar keer gevraagd of de man niet te veel heeft terug gegeven … maar nee. Jeetje, ik wou dat we nog een paar biertjes konden gaan drinken.

Na al dat plezier werd het tijd om terug te keren naar het schip omdat we nog alle tijd hadden nog maar even door de terminal gelopen en toen we ons echt begonnen te vervelen richting het schip. Zoals elke keer ging Symen weer te werk en ik met de camera richting het bovendek. Wie weet zien we weer dolfijnen of walvissen, ik ga ze deze keer niet missen!

We vertrokken echt veel te laat uit Mazatlan, een één of andere familie die heel veel hutten in bezit heeft was nog steeds niet terug gekeerd en er werd besloten op hen te wachten. En daar kwam de hele familie hoor, 3 kwartier te laat. De kapitein heeft even aan ze gevraagd of ze morgen wel op tijd terug willen komen, in Puerto Vallarta blijven we op scheepstijd en het verbaasde hem niets dat ze dat zouden gaan vergeten!

Aan dek heel gezellig gepraat met een meisje uit Alaska, die was heel erg blij met dit beetje zon aangezien het nu zo donker en koud is in Alaska. We hebben een paar walvissen gezien maar ze waren heel erg ver weg.

Die avond hebben Symen en ik heerlijk een biertje gedaan in de personeelsbar en hebben daar nog even gezellig gezeten met Joanne en Michael, zij verkopen cruises op het schip, dat lijkt me nou ook een leuke baan! Niet te laat naar bed want om kwart voor 5 gaat Symen zijn wekker en ik ga duiken en dan kan je niet (slaap)dronken aan komen!