Na een dag op het kiel kanaal en de hele vrijdag op de Baltische zee werd het tijd om weer eens een haven aan te doen. Zaterdag was het de dag om Tallinn in Estland te bezoeken, een stad waar ik vooraf al heel veel over had gelezen. In 1997 heeft de oude stad van Tallinn de status van UNESCO toegeschreven gekregen. Voor een bezoek aan Estland hoef ik als Nederlander geen geld te wisselen, op 1 januari 2011 is in Estland de Euro in gebruik genomen.

In Tallinn werd er een gratis shuttle bus aangeboden voor iedereen op de Prinsendam, deze bus bracht iedereen naar de stad. Eerst wou ik even over de markt lopen die voor het schip was opgesteld, deze markt schijnt er overigens elke dag te zijn wanneer er cruiseschepen in de haven liggen. Inmiddels weet ik wel dat deze verkopers meer vragen dan in de stad, maar loop altijd nog even een rondje. 20 augustus is een feestdag in Estland, ben er alleen nog niet achter welke, daarom zou in de stad het postkantoor dicht zijn. Op de markt was ook een postkantoor stand en daar kochten Symen en ik, hij had een middag vrij, postzegels voor de ansichtkaarten die ik tijdens de zeedag had geschreven. Thuis had ik al even uitgezocht dat het tarief voor het verzenden van een ansichtkaart wereldwijd € 0,58 is, de man op de markt vroeg € 1,- per postzegel. Verbaast keek ik de man aan, als uitleg kreeg ik dat het met de staat te maken had. Het officiële postkantoor, dat vanwege de feestdag gesloten zou zijn, word gesponsord door de staat. Omdat deze verkoper geen subsidie ontvangt van de staat mag hij van de staat € 0,42 extra rekenen voor een postzegel. Verbaast heb ik betaald, de zegels op de kaarten gedaan en ben ik in de shuttle bus gaan zitten naar de stad.

Eenmaal in de bus begon ik toch maar eens even te rekenen. De postzegels die ik bij de man had gekocht waren nog in Kronen. 9,20 Kronen, omgerekend € 0,58, dus het tarief van de gekochte postzegels was hetzelfde als wat het internet tegen me zei. Te lang erbij stil staan zou mijn dag verpesten, maar Symen en ik realiseerde ons dat we flink waren afgezet. We zijn vast wel eens eerder opgelicht, maar het is nooit zo duidelijk geweest zoals nu. Het is vakantie, dit mag de pret niet drukken!

Aangekomen bij de grote rotonde, vlak bij de ingang van de oude stad van Tallinn, stopte de bus en werden we afgezet. Met één voet over de grens richting de oude stad voelde ik me direct in de Middeleeuwen. In dit gedeelte van de stad mag niets veranderd worden en moet alles in de oude staat bewaard worden, dit vanwege de UNESCO status. De inwoners van de stad maken optimaal gebruik van de toeristen en het feit dat deze stad nog steeds zo is als in de Middeleeuwen. Overal staan straat artiesten en verschillende restaurants zijn ook in deze stijl ingericht samen met het bijbehorende personeel. Lopend over de keien, door kleine straatjes met scheve huizen en overal wel een toren die je kan zien. Hierdoor voelde het voor mij echt alsof ik in een andere periode was, een soort Kruistocht in Spijkerbroek.

Na uren wandelen en onze ogen te hebben uitgekeken naar al het moois was het tijd voor een relax momentje. Op een terras van een Estlands biertje genoten met een lekkere pizza. Het oude gedeelte, van de rest van de stad weet ik het niet, beschikt over gratis wifi. Met een smartphone of laptop kan zo worden ingelogd op het netwerk. Symen en ik hebben even flink gebruik gemaakt van deze voorziening, even aan thuis laten weten dat het goed met me gaat en ik geniet van alles wat deze regio te bieden heeft.

Om vijf uur stond het vertrek gepland en daarom was het belangrijk om tussen vier en half vijf weer aan boord te zijn. Om die reden moesten we de stad weer verlaten en hopen dat ik de rest van m’n lijstje een andere keer kon gaan bekijken. Het nieuwere gedeelte van Tallinn schijnt ook de moeite waard te zijn. Het nadeel van cruisen is dat je meestal maar één of twee dagen in een haven ligt, het voordeel daar weer van is dat je de sfeer kan proeven en vanuit daar kan beslissen of je nogmaals terug wilt komen of het liefste de stad wilt vergeten!

Onderweg naar het schip besloten we om toch terug te gaan naar de postzegel verkoper op de markt. Tijdens mijn bezoek aan de stad heb ik verschillende mensen, ook in winkels, gevraagd hoeveel een winkelier extra mag rekenen wanneer hij postzegels verkoopt. Nadrukkelijk kreeg ik te horen dat dit niet mag, de prijs is door de staat vastgesteld en daar mag niet aan gesleuteld worden. Sommige winkels rekenen een prijs van € 0,60 omdat ze als service postzegels verkopen bij een kaart en daar betaal je voor, maar geen 42 cent.

Op de markt hebben Symen en ik als team de verkoper met zijn ‘oplichterij’ geconfronteerd en dat vond hij niet zo leuk. Hij begreep als geen ander dat we doorhadden dat het niet klopte, maar ja ik had al betaald dus kat in het bakkie. Na te hebben gepraat als brugman en hem duidelijk te hebben gemaakt dat ik wist dat het geen staats restricties waren dat hij 42 cent extra moest rekenen kreeg ik het teveel betaalde bedrag terug. Toch liep ik met een ongerust hart het schip op, want misschien had hij wel gezien wat voor een kaarten ik had gekocht en zou deze uit de bus vissen en de Baltische Zee mee vervuilen. Ja, ik weet het nu gaat mijn fantasie met me aan de loop … over een paar weken zullen we zeker weten of ik ongelijk had of niet!

De avond aanboorde de MS Prinsendam was rustig, althans voor mij. Niet zo zeer voor de mensen die vandaag vroeg een toer hadden of Symen en zijn collega’s. Door de harde wind was het niet mogelijk om de haven te verlaten en heeft het schip twee uur moeten wachten op een sleepboot, later bleek dat de boegschroef het leven heeft gegeven. Gelukkig vertrok mijn tour pas om half een en hoefde ik me geen zorgen te maken, maar dat is voor een andere blog.