Al een aantal keer heb ik gehoord, hier aan boord, dat de gemiddelde Nederlander goed voorbereid op vakantie gaat. Zo heb ik al mijn vaccinaties voor deze reis thuis al gehaald, veel passagiers waren zich niet bewust van het feit dat een gele koorts vaccinatie tijdens deze reis verplicht is, in mijn koffer zat genoeg kleding om een heel weeshuis warm te houden wanneer we in Antarctica zijn, heb al heel wat klantjes in de winkel gehad die alleen zomerkleding bij zich hadden omdat ze dachten dat de zomer in Antarctica dezelfde temperaturen zou hebben als zomer in Peru. Ja, zo lastig is het niet voorbereid op vakantie gaan. Er gaat wel wat tijd in zitten maar dan heb je ook wat, zoals wij vandaag.

Op 1 januari is de Dakar Rally begonnen in Buenos Aires en wat bleek nou, op 15 januari zou de Dakar aankomen in Lima. Wat een toeval dat wij nou ook in Lima zijn en Symen al sinds kleins af aan de Rally volgt op tv. De afgelopen dagen hebben we op internet wat informatie gevonden over de aankomst plek, Plaza de Armas, en bedacht hoe we ons bezocht aan de Dakar zouden aanpakken. Toen Symen om 12 uur klaar was met werken en wij om half 1 een taxi wouden pakken naar het historische centrum van Lima bleek ons plan niet in goede aarde te vallen bij de dame van de taxi centrale. Ze kon niet toestaan dat wij met z’n tweeën naar de finish van de Dakar gingen, het was veel te gevaarlijk. Ze kon alleen een taxi voor ons bestellen als wij deze voor de hele dag namen en de chauffeur zou ons overal in de stad volgen. Heel handig een tolk maar we hadden niet zo’n zin in een blok aan ons been waar we niet om hadden gevraagd.

Eén van de moderne wijken van Lima is Miraflores, vanaf de haven in Callao ging er elk half uur een shuttle naar deze bus. Allereerst hebben we de shuttle genomen naar Miraflores en daar vonden we een leuke taxichauffeur, Juan, die ons naar een plek zo dicht mogelijk bij Plaza de Armas wou brengen. Hij vertelde ons waar we op moesten letten in het centrale centrum, het is er niet levensgevaarlijk maar artikelen als iPhones, Blackberry’s iPads zijn hier nogal kostbaar en veel toeristen hebben deze op zak. Er zijn veel zakkenrollers actief die specifiek opzoek zijn naar deze producten. We hadden zo veel mogelijk thuis gelaten dus dat mocht geen probleem zijn. Na een korte route beschrijving zetten Juan ons af bij het congres gebouw.

Met goede moed gingen wij opzoek naar Dennis van der Geest en de finish van de Dakar, niet alleen wij hadden dat plan maar heel Lima. Alle straten richting het centrale plein waren afgesloten en elke straat werd bewaakt door minimaal één dozijn aan politieagenten. In mijn beste Spaans heb ik geprobeerd te vragen waarom we niet naar binnen mochten en als antwoord kregen we ‘Dakar, finished!’. Wij laten ons niet zomaar kisten, want we wisten wel beter, en liepen langs alle hekken. Uiteindelijk werden we aangehouden door Miguel en Masha, twee inwoners van Lima die de Engelse taal redelijk beheersen en zij hadden vernomen dat alle deelnemers van de Rally met hun voertuig langs een bepaald punt zouden komen. Als we het leuk vonden mochten we wel met hun mee.

Nog geen vijf minuten later staan we voor een hek en rijden de enorme truck vlak langs ons. Wat een prachtig gezicht en wat een geluk dat we dit koppel tegen kwamen! Weet nog wanneer we, toen ik nog een klein meisje was, met het gezin op vakantie gingen en we een auto tegen kwamen met een Nederlands kenteken hoe enthousiast we waren. Zo voelde dit ook in een beetje, ben je aan de andere kant van de wereld en de trucks met Nederlandse kentekens blijven maar voorbij rijden. De Nederlandse complimenten van onze kant naar de chauffeurs werd tekens weer beloond door een proost, bedankt en uiteindelijk bij één team door een sticker!

Na het bekijken van alle wedstrijdtrucks die voorbij kwamen won de trek naar een koud biertje het van het feit dat alle service trucks nog voorbij zouden komen. Met z’n viertjes, hand in hand om elkaar niet kwijt te raken, hebben we ons gewurmd door alle mensen die een glimp probeerde op te vangen van de deelnemers. Net na alle toeschouwers vonden we al een verkoper die voor ons vier koude biertjes had. Symen en ik kregen op dat moment een beetje het Koninginnedag gevoeld, iedereen is vrolijk en aardig en heeft behoefde aan een gezellige dag met een hapje en een drankje!

Onze gidsen hadden gelezen in de krant dat alle voortuigen die waren gehuldigd naar het plein tegenover het justitie gebouw zouden komen. Via diverse prachtige gebouwen, inclusief uitleg van Miguel wat deze gebouwen waren, kwamen we aan bij de trucks die al klaar stonden om mee op de foto te gaan. Dit was echt buiten ons verwachtingen, eerste de auto’s voorbij zien rijden en nu konden we ze hier van dichtbij bekijken. Nadat we alle voertuigen hadden gezien die al binnen waren zijn we terug gelopen naar de auto van Miguel en Masha, zij brachten ons naar Miraflores waar Juan klaar stond om ons naar het schip te brengen. De laatste shuttle ging om zes uur en wij hadden het zo gelukkig dat we besloten hadden ons niet te gaan haasten. Het was echt zo’n geluk dat we Miguel en Masha tegenkwamen vandaag, als dat niet was gebeurt was het half niet zo leuk geweest of we moesten Dennis van der Geest tegen zijn gekomen. Misschien dat hij wat voor ons kon regelen. We hadden al gehoord dat de Peruanen erg gastvrij waren maar na vandaag kunnen wij er alleen maar in mee stemmen. Het maandsalaris hier ligt vele maler lager dan in Nederland en toch mochten wij noch het bier of de snacks betalen vandaag, wij waren de gasten!

Tijdens de rit naar huis vertelde Juan ons, in zowel Spaans als Engels, over de kust in Lima. Lima heeft geen kust en daarom hebben ze 40 jaar geleden een deel van de klif weggehakt en daar kust van gemaakt, inclusief kustweg. Langs de kustweg heeft hij ons weer naar Callao gebracht, één van de gevaarlijkste wijken van Lima. Aangekomen bij de haven mochten we dus ook niet zelfstandig naar het schip er stond een speciale Prinsendam shuttle klaar om ons naar het schip te brengen.

Eenmaal thuis, en nog vol energie van de dag, zijn we richting dek 9 gegaan. Om 6 uur was de crew-BBQ begonnen en we hadden na deze dag wel trek gekregen. Gelukkig stonden de chefs nog volop te bakken en konden we zo een vorkje mee prikken. Het was een ontzettende gezellige avond. We raakte in gesprek met Frank, hij is de levende reisgids tijdens deze reis en weet zo ontzettend veel dat is gewoon niet normaal. We raakte aan de praat over de onvoorbereidheid van sommige gasten en ook hij had al een aantal hele leuke verhalen. Zo zijn er gasten, bedenk even dat een kleine binnenhut minimaal $ 20.000 per persoon kost, geen idee hebben welke havens we aandoen tijdens deze reis. Betaal je zoveel geld en weet je niet eens wat je gaat zien, dat is toch niet voor te stellen! Natuurlijk geldt dit niet voor elke passagier, maar als je zoveel centjes investeert in een vakantie dan ga je toch op onderzoek uit! Ook had Frank prachtige verhalen over Chili en de dieren de we hoogstwaarschijnlijk tegen zullen komen in Antarctica. Frank geeft ook lezingen en misschien dat ik vandaag of morgen er een paar bij ga wonen, een beetje van zijn kennis bietsen.

Tijdens de BBQ was er een Peruaanse dans show begonnen in het theater, aangezien we hier een nacht liggen kwamen er artiesten aan boord uit Lima om hier een show te geven. We hebben even een blik geworpen op het podium en het was vooral ‘show-dansen’, iets waar ik niet zo van hou. Het leek allemaal een beetje geforceerd en gemaakt, daarom besloten wij maar richting onze kooitjes te gaan. Het was een lang, en te gekke dag, in de hete zon en morgen word weer een drukke dag in Lima!