Antofagasta in de Atacama woestijn, een van de droogste gebieden op aarde, is onze eerste haven in Chili. In Calama Chili is er nog nooit regen registreert. Een leuk Chili weetje, op zijn breedste punt is Chili 163 km breed. De kustlijn van Chili is daarentegen 6.500 km lang.

Vandaag waren we dus in Antofagasta, een haven waarin ik een hoogte punten tour kreeg aangeboden. Na een heerlijke douche, lekker ontbijt en het helpen klaar maken van de andere groepen kon ik met mijn groep richting de bus die ons Antofagasta zou laten zien. We begonnen onze dag bij het treinstation, een station eruit ziet als een station uit de serie ‘Kleine huis op de prairie’. De details van het station zijn erg Brits, zoals de rode telefooncel. Na de korte bezichtiging van het station gingen we als groep te voet naar het centrale plein. Daar staat een miniatuur Big Ben. De gids moest hoogstwaarschijnlijk de trein nog halen want voor we het wisten liepen we alweer door naar het Antofagasta Museum. Jammer want in het park was het een heerlijk aangename temperatuur en er waren veel bezienswaardigheden die ik best van wat dichterbij had willen bekijken.

Het Antofagasta Museum vertelt het verhaal van de mensen in de Antofagasta regio en de geschiedenis van Noord Chili. Een mooi museum in één van de oude stations gebouwen. De ruimte waarin de expositie hangt zijn donker, de vitrines daarentegen zijn goed verlicht zodat alles goed te zien is. Een goede beheersing van de Spaanse taal of een Engelse gids is wel handig in dit museum aangezien alle uitleg in de Spaanse taal is.

Tweede museum van de dag was die onder de ruïnes van Huanchaca. Dit is het museum van mineralen, stenen, fossielen, etc. Een prachtig nieuw museum, pas een jaar uit. Verschillende passagiers van het schip hebben gesproken met de directeur en die vertelde dat er in de loop van dit jaar of begin volgend jaar koptelefoons komen met een Engelse tour door het museum. Helaas zijn deze nu alleen in het Spaans verkrijgbaar.

De laatste stop van de tour was La Portada, dit is het kenmerk van de stad Antofagasta. Het is een stenen poort in de oceaan. Helaas bestaat erosie en zwaartekracht en is La Portada niet meer zo sterk. Het was wel een mooi beeld om te zien en de zeelucht was heerlijk, maar weet niet of ik het zo nodig vond om hier een uur voor in de bus te zitten. Dat uur betekende namelijk ook een uur terug.

Door de strenge regels in Chili mogen we niets meer van schip qua eten mee op land nemen. Wat dat ook betekend is dat onze tassen helemaal worden gecontroleerd bij vertrek maar ook weer bij aankomst. Het leek wel de check op het vliegtuig. De drukte op de weg en dit betekende dat er geen tijd meer was om Antofagasta zelfstandig te ontdekken. Dan maar een lekkere lunch en een rustig middagje op het schip. Bij vertrek werden we uitgezwaaid door honderden mensen op de pier. Echt een prachtig gezicht.

Om zes uur was ik al klaar om te eten, maar we moesten wachten tot acht uur aangezien Symen en ik een tafel zouden hosten met Nederlanders in de diningroom. Helaas bleek aan het einde van de middag dat Symen zijn vriendjes, geen kakkerlakker dit keer andere vriendje, zich hadden genesteld in het bed en kleding van een aantal passagiers. Symen is ook van de bestrijdingsdienst aan boord en moest dus direct aan de slag. Dit betekende dat hij het diner niet ging halen, netjes afgebeld en nu het diner gezet op woensdag. Maar ja … wat eten wij nu? Nou daar had de diningroom manager wel een idee op. Nadat Symen klaar was met zijn wacht kwam hij thuis met het menu van de diningroom en wij mochten roomservice bestellen van dat menu. Het leek wel de Zilte Zoen in onze hut, wat een heerlijke maaltijd. Glaasje wijn erbij! Tuurlijk jammer van het hosten van de tafel, maar dit was wel echt een heerlijke avond! Eén met een onverwacht maar lekker einde!