Ben weer aan boord van de MS Prinsendam, maar er waren een aantal momenten waarop ik dacht dat ik in Port Stanley zou moeten blijven logeren. Niet verkeerd, prins William is op het moment op de Falkland eilanden en misschien had ik met hem een biertje kunnend drinken in de pub!

De dag begon met een hobbelige tender toch naar de pier van Port Stanley, het weer hier is onvoorspelbaar en daardoor ook de tochtjes naar de pier. Het was maar goed dat ik niet bij een raam was gaan zitten, want niemand hield het daar droog. Door elke kier kwam er water naar binnen sijpelen, er waren mensen die geen voet aan wal hebben gezet en direct terug gekeerd zijn naar het schip. Wel met een enorm zuur gezicht.

Droog heb ik de overkant gehaald en daar was het wachten. Door de diverse mensen die vanwege hun natte pak of zeeziekte rechtsomkeer maakte was er voor personeel meer ruimte op de hier beschikbare tours en tegen nog meer pinguïns zei ik natuurlijk geen nee. Inmiddels kan ik wel een goede imitatie neerzetten! Na een tijdje werd ik door Debbie, de event-planner, aan mijn mouw mee getrokken. Als ik voor vandaag even fotografe wou spelen mocht ik mee naar de rockhoppers. Inmiddels heb ik al diverse baantjes vervuld hier op het schip dus voor dit baantje haalde ik niet mijn schouders op.

Met een klein busje werden we vervoerd naar een boerderij in de middle of nowhere. Hier op de Falkland eilanden is dat heel gemakkelijk, je rijd Port Stanley uit dat 2000 inwoners ken en je bent in de middle of nowhere! Aangekomen bij een boerderij, waar de laatste opruimwoede in 1828 had geheerst, werd iedereen in 4×4 overgeplaatst. Elke inwoners van de regio die een 4×4 ter beschikking heeft stelt deze op dit soort dagen ter beschikking en stelt zichzelf beschikbaar als bestuurder van de voertuigen. De dagelijkse werkzaamheden liggen hier even stil als er een cruiseschip ligt.

Onze chauffeur Fudge, hij zag er ook uit alsof hij te veel Fudge had gegeten in combinatie met veel biertjes, is de schoonzoon van de eigenaar van de boerderij. Fudge zijn schoonouders bezitten een heel groot stuk land, onder andere het stuk waar de rockhopper pinguïns leven. Had ik maar een speciale diersoort op mijn balkonnetje lopen waar ik entree geld voor kan vragen. Na een hobbelige rit van 45 minuten, de terug rit naar de boerderij zonder passagiers zal ronduit 15 minuten duren, kwamen we aan bij de pinguïns. In Punta Arenas moesten we nog een stuk lopen voor we ze dagen maar bij het uitstappen vielen we zowat al over de pinguïns. Bezoekers worden gevraagd achter het touw te blijven maar de pinguïns mogen vrij bewegen.

Inmiddels kan ik een goede imitatie weggeven van hoe rockhoppers eruit zien en hoe ze zich gedragen. Wat een leuke beestjes, ze maken best veel herrie en zijn over het algemeen ook heel erg bewegelijk. Daarentegen één van de pinguïns heeft de hele tijd op zijn eigen steen gelegen en geen veertje verroerd, hij lag daar heerlijk in het zonnetje. Veel van de volwassenen waren op het moment dat wij er waren aan het eten, toch was er een aardige grote groep aanwezig en konden wij genieten van deze eigenaardige beestjes. Voor wie het snel te koud kreeg, het waaide aardig op de klif van de rockhoppers, kon plaatsnemen in een bouwkeet die ingericht was als koffiehuis en souvenirwinkel. Na drie kwartier buiten lopen ging ook ik even van de warmte en de zelfgebakken koekjes genieten. Net m’n thee op en toen kwamen de 4×4’s weer aangereden met nieuwe passagiers en de 4×4’s konden ons weer meenemen naar de boerderij.

Jammer dat een uur zo voorbij gaat, de rit naar de boerderij was ook zo voorbij en in een ruim uurtje stond ik weer bij de pier in Port Stanley. Had nog genoeg tijd om even te winkelen, samen met mevrouw Vincent ben ik op pad gegaan en hebben we Port Stanley leeggekocht. Het stadje is klein maar erg goed ingericht om toeristen te ontvangen, denk dat ze hier vooral hun geld halen uit alle pinguïn artikelen die ze verkopen. Na het winkelen even een kopje koffie gedronken en daar kregen we vreemd nieuws te horen … de tenderservice lag er voorlopig uit omdat het schip moet herpositioneren. Nadat de koffie op was ben ik toch even gaan informeren. De tenderservice was inderdaad gestopt maar inmiddels was de tijd weer aangepast, het schip ging namelijk niet herpositioneren.

Diverse keren heeft de service van de tenders eruit gelegen en kon niemand meer terug naar de Prinsendam. Voor de zekerheid had ik een schone onderbroek, een paar sokken en m’n credit card in mijn tas gestopt, voor het geval dat. Gelukkig was dat niet nodig. Veel later dan gepland kon iedereen toch terug naar het schip en hoefde niemand tussen de schapen op Port Stanley te slapen.

S ‘avonds hebben Symen en ik heerlijk gegeten met Clementine (Mevrouw Vincent), haar man en Bert met zijn vrouw. Het was een erg gezellig avond. We hebben het gehad over onze avonturen die dag in Port Stanley en vooral over de pinguïns die we hebben gezien. Het was echt een hele leuke dag, weer pinguïns gezien! Nu staan er een aantal zeedagen op het programma, heerlijk niets doen!