Een nieuw land voor mijn lijstje, Uruguay. Blijf nieuwe landen sparen tijdens deze reis. Door het missen van ons konvooi kwamen we later aan in Montevideo dan gepland en dat betekende ook dat de tours later konden vertrekken. Voor de tours vertrokken stond ik bij de Showroom klaar om meneer en mevrouw Ho te verwelkomen, zij zouden voor mij de adressen meenemen van een duikschool in Sint Maarten en Sint Lucia. Alleen kon ik ze nergens vinden, uiteindelijk kwam ik uit bij de bus buiten waarmee hun toer vertrok en daar trof ik ze in.

Direct na het ontvangen van de adressen contact opgenomen met Scuba Steve in St. Lucia, Scuba Steve is vooral uit op geld. Hij wilt een 25% aanbetaling en bij annulering maximaal 7 dagen van te voren brengt hij 100% in rekening op de opgegeven credit card. Na de vertragingen van de afgelopen dagen leek me deze duikclub niet zo goed bij mij als cruiseschip passagier passen. Scuba Fun Divecenter in Sint Maarten hoefde helemaal geen aanbetaling, betaling komt wel wanneer de duiken hadden plaatsgevonden. Of ik het een probleem vond om $ 5,- contant te betalen, dat is de entreeprijs voor het marine park. Nee, geen enkel probleem! Kijk, daar hou ik van. Nu kijken of er misschien nog een duikcentrum zonder aanbetaling te vinden is in Sint Lucia, maar het is niet erg als het alleen bij duiken in Sint Maarten blijft want deze havens vallen precies achter elkaar.

De middag heb ik doorgebracht met Lynette en Moira in Montevideo. Een stad die me eigenlijk alleen bekend voorkomt uit de Beagle tv-serie. Vanaf het schip kon je het oude centrum zien liggen, een mooie stad. In de stad bleek het een hele overzichtelijke te zijn, schoon ook en de mensen hier zijn uiterst vriendelijk. Het enige nadeel is dat ze ook hier veel straat honden hebben en voor iemand die niet zo van blaffende honden houd is dat niet zo fijn! Het plan was om heerlijk te gaan wandelen maar na nog een 500 meter stonden we stil … we waren aangekomen bij een kleine markt met sieraden en souvenirs. Nadat we allemaal de lokale economie hadden gesponsord kon de wandeling beginnen. Toch bleven we met regelmaat steken bij de lokale middenstand en bij een grote markthal met verschillende restaurants. Buiten kon je de BBQ-geur al ruiken, hier houden ze heel erg van vlees, vis en groente van de BBQ.

Onze wandeling bracht ons naar het water waar veel lokale vissers aan het vissen waren. Zaterdagmiddag is een vrije middag in heel veel Zuid-Amerikaanse landen. Winkels zijn gesloten en mensen genieten van het weekend. Op de terug weg naar het centrum was het ook erg rustig geworden op straat. Moira verliet ons omdat ze nog wat dingen moest regelen met het thuisfront en het tijdsverschil was nu net goed. Lynette en ik zijn eerst langs de plaatselijke bakker gegaan om daar wat lekkers te halen dat we in een vensterbank buiten heerlijk hebben opgegeten.

We hebben ons laten lijden door de straten en geluiden die we hoorden. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een markt, zowel een rommel- als kunstmarkt. We hebben erg gezellig staan praten met een marktkoopman die sieraden verkoopt en interesse toonde in het leven op een schip. In zijn jonge jaren had hij veel gereisd en ook gevaren. Het was zo’n gesprek die je hele dag maakt, zo’n leuke man. Zijn naam moet je niet vragen maar het was zeker een gesprek die de moeite waard was. Na nog een rondje over het plein zijn we richting schip gelopen.

Lynette en een reisvriendin van haar hebben een traditie, overal waar ze komen drinken ze warme chocolade melk en testen ze welke het beste is. Gisteren zijn we onze eigen traditie begonnen, ijsjes. Het ijs in Montevideo was niet zo lekker als die van gisteren in Buenos Aires, maar wel lekker genoeg om van te genieten! IJssalon de Mient in Alkmaar kan er nog een puntje aan zuigen! Terwijl Lynette nog even bij de chocolade boer naar binnen liep ging mijn telefoon, het was een tweede stuurman van de MS Prinsendam of ik zin had om wat met hem te gaan drinken. Ja tuurlijk!

Symen met Lynette tegemoet gelopen en daarna hebben onze wegen elkaar gesplitst. Symen heb ik het grote hallen complex laten zien met de diverse restaurants, die allemaal aan het sluiten waren, en daarna zijn we op een terrasje gaan zitten met een lokaal biertje. Aan een ander tafeltje zaten Moira en haar man Norm, alle zaken waren geregeld en ze wouden er samen even op uit. Ze hadden een vleesschotel besteld, waar ze erg teleurgesteld over waren. Toen ze de rekening kregen zagen wij twee scheve gezichten. Wat bleek, hier is het normaal dat er geld in rekening word gebracht voor het brood dat op tafel word gezet, gebruikt of niet. Ook werd er een bedrag van +/- $ 5,50 in rekening gebracht voor de reiniging van het tafelkleed. Later hoorde we dat dit vaker gebeurt in Zuid-Amerika, weer een les geleerd.

Na ons lekkere koude biertje vroegen Symen en ik om de rekening, gelukkig hadden wij geen brood ontvangen omdat we alleen om drinken vroegen en werd er geen prijs in rekening gebracht voor het reinigen van ons tafelkleed. Misschien had Norm slordig gegeten, wie weet. Eigenlijk moest ik wel nodig plassen maar dacht; ‘straks rekent die man daar ook nog wat extra’s voor’. Rustig zijn Symen en ik weer naar het schip gelopen waar we heerlijk hebben gegeten, lekker buiten in het zonnetje. De avonden zijn heerlijk van temperatuur!