Weer zo’n dag, waarin je lekker druk mag zijn met dingen waar vaak geen tijd voor is maar waar je eigenlijk wel tijd voor zou moeten maken. Heerlijk uitgeslapen, ontbijt en lunch samengevoegd tot een soort minimale brunch rond het middag uur. Dit had een reden want om drie uur ben ik samen met Yvonne naar de Dining Room geweest. Daar werd een ‘Dutch Tea’ geserveerd met stroopwafels, boterkoek, gevuld banket, aardbeien gedoopt in pure chocolade, poffertjes, warme wafels met slagroom en andere heerlijke zoetigheden. Voor de hartige liefhebbers waren er diverse belegde broodjes, pasteitjes gevuld met ragout en saucijzenbroodjes. Aan alles was gedacht, één groot feest. Om het feest niet te laten bederven door passagiers met diverse klachten zijn we tussendoor verhuisd naar een andere tafel.

Wat kan de wereld toch klein zijn. We kwamen te zitten naar een stel die al gauw wat West-Friese uitspraken op tafel gooide. Mijn nieuwsgierigheid won het op een gegeven moment en een beetje brutaal vroeg ik waar het echtpaar vandaan kwam. Ze kwamen uit … dat ken je toch niet … in de buurt van Alkmaar. Oh, zeg ik lekker spontaan, ik ben geboren en getogen in Koedijk. Blijven ze op de Nauertocht te wonen, niet zo ver bij mijn ouderlijk huis. Wat een toeval, meneer en mevrouw van de Berg. Al gauw bleken ze m’n vader en moeder wel te kennen en was ik niet dat meisje dat jaren in de Coederijker Ban stukjes schreef? Ja dat ben ik. We hebben een tijdje gezellig geklets over het dorp, jammer genoeg kwamen er geen leuke roddels boven tafel.

Het lekkere eten hebben Symen en ik maar voortgezet richting de avond. Vanavond is het een formele avond en we zijn lekker wezen eten in de Dining Room, alle lekkernijen van de thee hadden plaatsgemaakt voor een lijst aan voor- en hoofdgerechten waar Symen en ik niet uit konden kiezen. Was weer een heerlijke avond waar we echt van uit moesten buiken. Naast ons zaten twee zussen, geboren en getogen in Duitsland maar de één verhuisde naar Canada en de andere ging een ‘Ik vertrek’ avontuur aan naar Spanje. Zonder de taal ook maar te kennen gingen zij en haar man die kant op en huurde Roemeense bouwvakkers in om hun nieuwe optrekje te bouwen. Inmiddels staat het huis met uitzicht op de straat van Gibraltar en spreek de vrouw des huizes goed buiten de deur in Spanje, de heer des huizes blijkt het liever bij Duits te houden. Gek, als ik naar het buitenland zou verhuizen zou ik toch eerst de taal leren. Gelukkig was dit niet zo’n verhaal dat in duigen viel zoals je met regelmaat op tv ziet bij ‘Ik vertrek’. Mensen met grootste plannen, in hun hoofd, maar op papier mist enige strategie. Wie weet kunnen Symen en ik erover na denken om richting Spanje of Zuid-Amerika te verhuizen wanneer ik ‘vloeiend’ Spaans spreekt, dit duurt denk nog wel even. Eerst maar over dromen.