Ben ik een buitenmens? Niet echt. Maar ik hou wel van alles wat buiten leeft. Vind het heerlijk om op het strand te zitten en zeehonden te spotten of opzoek te gaan naar de Lepelaars. Vandaag was weer zo’n dag, de dames van de excursiebalie hadden me ingeschreven voor een walvistour en wie me al een tijdje kent weet dat je me middenin de nacht wakker mag maken voor walvissen, orka’s, etc. Ben al menig keer gelukkig geweest met wat ik zag, maar kan geen genoeg krijgen van deze zoogdieren.

Via het onaangetaste landschap van IJsland zijn we naar Húsavik gereden, de baai van Húsavik staat bekend als voedingsplek voor diverse soorten walvissen. De GARĐAR is de boot waarmee wij vandaag op pad zijn gegaan, helaas bestond een groot deel van de 104 andere gasten uit een gezelschap chagrijnige Spaanstalige. Ingrid, een TNO laborante, en ik hadden al snel door dat we een plek op de boot moesten bemachtigen voor we niets meer konden zien. Snel hebben we een overal gepakt van het dek en zijn we naar het bovenste dek gegaan waar we, op dat moment, nog de vrije ruimte hadden. Al snel liep ook hier alles vol, zo erg dat een aantal van de andere passagiers bij ons op schoot kwamen zitten, dat vonden wij een beetje te veel van het goede. Dit resulteerde in een Spaanse reprimande, ook al is mijn Spaans niet vloeiend ik verstond woord voor woord wat deze man te zeggen had en dat is niet voor herhaling vatbaar!

De baai van Húsavik is een beroemde supermarkt voor de Minke walvis, Balaenoptera actorostrata. Ze staan bekend als nieuwsgierige walvissen die met regelmaat heel dicht bij de boot komen. Nog geen 10 minuten op zee werd er luid gesproken op de ‘brug’ van de GARĐAR, er waren bultruggen gespot. Ja hoor, binnen een paar minuten zagen we de spuiten en rugvinnen boven het water uitkomen. De groep bestond uit twee walvissen, één grote en één kleinere bultrug. De bioloog aan boord vertelde diverse weetjes over deze prachtige wezens, de buik en vinnen van de bultrug is wit en iedere bultrug heeft een eigen patroon en zijn hierdoor herkenbaar voor biologen die tellingen doen.

Weer een heleboel kabaal boven op de ‘brug’, er waren dolfijnen gespot dichterbij de kustlijn en daar gingen we even een kijkje nemen. Het waren ADHD-dolfijnen, overal kwamen ze naar boven en sommige sprongen wel een aantal meter hoog. NEEEEEEEEEE, dit kan niet … DIT MEEN JE NIET! Terwijl iedereen naar de dolfijnenshow aan het kijken is, waar het Dolfinarium niet tegenop kan, zie ik achter ons grote golven water omhoog komen waar eerder een bultrug volledig uit het water is gekomen. Gelukkig zag de bioloog het ook en direct zijn we omgekeerd richting het duo dat we eerder hadden verlaten.

Ingrid en ik zagen het al helemaal voor ons, kwamen wij daar en was de show voorbij. Wat bleek, de kleinere van het stel gaf een feestje en wij waren uitgenodigd. Voor minimaal een half uur heeft het kleinere exemplaar voor ons oog diverse prachtige trucs gedaan. Ze kwam helemaal uit het water, zwaaide naar ons alsof haar leven er vanaf hing en liet ons diverse keren het prachtige patroon om haar buiten en vinnen zien. WOW, die was echt fantastisch! We werden getrakteerd om een geweldige show! In de omschrijving van de tour stond dat er grotendeels Minke walvissen hier worden gespot en soms een enkele bultrug, wij kregen er twee waarvan één in de feeststemming was! Wat wil je nog meer?

Soms middenin de nacht belt Symen me wakker met het bericht ‘kijk uit de patrijspoort’ en daar zie ik dan een prachtig exemplaar voorbij zwemmen, spuiten, zwaaien of springen. Ook hebben we geluk gehad met Orka’s, maar nog nooit heb ik foto’s of video’s kunnen maken van deze prachtige aangelegenheid. Dit is ongerepte natuur. Wanneer walvissen niet voor de eerste levensbehoefte zorgen, zoals ze doen op de Faeröer eilanden, dan vindt ik dat ze beschermt moeten worden. Het zijn zulke mooie elegante wezens. Krijg je de kans om ze ooit te zien, maak dan van die kans gebruik want zoiets heb je nog nooit gezien.

Nog helemaal in extase verlieten we de bultruggen, de show was over en het was tijd om ze wat privacy tijdens het diner te geven. Was al rustig op het bankje gaan zitten en m’n camera was opgeborgen, had beter moet weten, toen er een luid geroep vanaf de brug kwam. Er waren Noordelijke Bottlenose walvissen, Hyperoodon ampullatus, gespot. Het komt zelden voor dat deze walvissen in de baai van Húsavik worden gezien. De biologe aan boord deed deze tocht elke dag voor de afgelopen drie weken en had nog nooit zoiets gezien als vandaag. Af en toe een enkele walvis die spoot of een rugvin, maar niet zoals wij het vandaag gepresenteerd kregen. Dit was echt fantastisch!

De extase werkte maar door en ook tijdens de lunch in een lokaal restaurant bleef het maar doorzetten. Tijdens het eten vernam ik dat er toch een aantal mensen niet zo genoten hadden van de tocht, ze hadden zeeziek op de bankjes gelegen en het ontbijt was in de zee beland. Was er al bang voor want op het moment dat er warme chocolademelk werd geserveerd zag ik een hele groep mensen in de kiel zitten opgerold en zij maakte geen gelukkige indruk. Tip voor wie gevoelig is voor zeeziekte, ga niet in de kiel zitten zoek altijd het midden van de boot op aangezien deze het minste beweegt.

Tomatensoep en een heerlijk visgerecht met groente, daaruit bestond de lunch. Na een beker thee kwam de rust weer een beetje terug in mijn lijf. In het walvismuseum was er niets meer van die rust terug te vinden, het enthousiasme kwam weer helemaal terug en werd helemaal blij van alle informatie over de walvissen. Bovenin het museum hangen skeletten van walvissen, deze zijn allemaal van gestrande exemplaren. Het duurt gemiddeld drie jaar van de dag van aanspoeling tot ze tentoongesteld kunnen worden. Eerst wordt het skelet ontdaan van het vlees, dan worden de botten voor twee jaar in een warm water container gestopt om ze schoon te maken, de schone botten worden daarna gebleekt en vanaf daar kan het skelet weer in elkaar worden gezet. In het skelet van de Orka zag ik een heel ander dier.

Uitgeteld zat ik in de bus, de adrenaline had mijn lijf verlaten en dat merkte ik heel goed. Drie uur op zee met het zonnetje op mijn bol had ook wel zijn sporen achter gelaten, de verwarming aan in de bus en voor ik het wist was ik vertrokken. Ingrid maakte me, naar mijn idee binnen drie minuten weer wakker, want we waren bij een waterval aangekomen en we gingen een twintig minuten hier stoppen. Een prachtige waterval, op sommige plekken leek het water wel groen. Zo mooi. Deze dag was helemaal geslaagd. Aangekomen bij het schip had ik ook nog een ontmoeting met een IJsbeer dus dat was helemaal te gek!

Wat een prachtige dag was dit! Als verrassing lag er een cadeau op het bureau van Symen, het was een boekje over walvissen met informatie over de diverse soorten en hoe je ze kan herkennen. Echt een prachtig boekje. Op de brug wist iedereen al dat ik een te gekke dag had gehad, had Symen eerder een berichtje gestuurd en zijn collega’s vroegen naar wat ik ging doen en Symen vertelde van mijn geslaagd walvis spotdag, die kapitein vertelde het weer aan de excursie-manager en zij confronteerde mij later weer met mijn geweldige dag. Voor wie nog niet wist hoe geweldig mijn dag was wist het na de speech van de kapitein, hij benoemde mijn geweldige avontuur in zijn ‘sail-away’ toespraak. Het lijkt hier wel een dorp.

De avond was kort, voor ik het wist viel ik in slaap en heb ik gedroomd over walvissen en zee!