Het voordeel aan s’avonds laat vliegen is dat je de hele dag aan jezelf hebt. Nog even boodschappen gedaan, huis opgeruimd en alle andere dingentjes gedaan die je zo voor je vakantie moet doen, zoals een koffer pakken. Het ging allemaal erg relax en om half 5 waren we klaar om te vertrekken. Taxi Muis bracht ons naar Schiphol, ging allemaal heel voorspoedig en ook een parkeerplek was makkelijk te vinden.

Op Schiphol nog even naar de HEMA en daarna de koffers ingecheckt. Dat ging lang niet zo makkelijk als vanmorgen, wat een klantonvriendelijke gedoe. Tegenwoordig heeft KLM een soort hondenhokken waar je je koffer in moet zetten. In het hondenhok word je koffer gewogen en moet je je boardingpas scannen, voor je het weet is je koffer weg … Voorheen kon er nog wel een oogje worden dichtgeknepen door de grondstewardess, als koffer een 25 kg weeg en koffer twee 21 kg woog zag zij dat als gemiddeld 23 en dat mag. Nou het hondenhokken systeem niet … en dit resulteerde dat Symen uiteindelijk z’n zwaardere schoenen aan moest doen, jas bij zich moest houden en de hele reis met z’n duiklogboek in z’n tas heeft gelopen. De lichtere koffer was al door het hondenhok opgeslokt en was niet meer terug te halen.

Nadat alles met de koffers was geregeld zijn we bij de Vlamink op Schiphol nog even een patatje gaan eten, m’n ouders en Anne gingen ook gezellig mee. Het kan wel even duren voordat we weer een de friet met zitten. Toen de bodem van het zakje in zicht kwam werd het ook tijd om richting de douane te gaan, hadden we alle tijd om naar gate E20 te lopen. Even een sluiproute genomen, dan kon het uitzwaai comité mee tot de douane, en daar afscheid genomen. Voordat we het wisten stonden we aan de andere kant en werd er nog snel even gezwaaid naar ‘Nederland’ voordat het uitzicht werd belemmerd.

Aan de andere kant alvast een deel van het vakantiegeld uitgegeven, Symen kocht een prachtige nieuwe zonnebril en een dingetje voor z’n telefoon. Snel zijn we doorgelopen naar de gate, Schiphol is namelijk al helemaal veranderd in de kerstsferen en daar moesten wij nog even niet aan denken. Bij de gate kregen we te horen dat we nog wel 40 minuten op boarden moesten wachten, wij dus nog maar even aan de koffie en thee.

Na de koffie en thee maakte ik voor het eerst kennis met een supersonische metaaldetector. Ja, dat ding waarin je moet staan en dat ze precies kunnen zien wat je nog in je zak had … het enige wat hij bij mij detecteren waren m’n armbanden en die mocht ik houden! Ook hier leek het wel vanochtend, snel door het apparaat en we mochten zo richting het vliegtuig. Stoel 21A en B waren van ons, een raamplaats voor mij met prachtig uitzicht! Op Stoel C zat een dame die 12 jaar bij Carnival cruises had gewerkt als assistent restaurantmanager. Ze ging naar Australië om haar vriend op te zoeken die, net als Symen, als tweede officier op de brug werkt. Na het opstegen kwam stoel 21C vrij, het vliegtuig was maar half gevuld en zij besloot ons alle ruimte te geven, drie stoelen met z’n tweetjes, en zijn ging twee rijen naar achter zitten.

Het was een heerlijke vlucht, Symen en ik voelde ons helemaal koning ter rijk. Het begon met een rondje drankjes, lekker een biertje en wijntje. Terwijl we een leuke film aan het uitkiezen waren kwam de stewardess met de maaltijden, Symen en ik hadden thuis voor een paar centen meer een heerlijke ala carte maaltijd uitgekozen en kregen die geserveerd. We deelde een Italiaanse en Indonesische maaltijd, een heerlijke maaltijd waar we weer een drankje bij kregen. Wat een geweldige maaltijden, zeker de moeite waard! Wanneer we weer met KLM vliegen vanaf Amsterdam zullen we zeker weer een bestelling plaatsen want voor die paar centen die je kwijt bent is dit echt fantastisch!

Terwijl we lekker aan het tafelen waren kwam de hoofd stewardess met nog een biertje, voor stoel 21B. Wij waren al voorzien, toch raakte we met haar aan de praat over de douane formulieren en van het één komt het ander … wat bleek, deze aardige dame had weet ik niet hoeveel jaar als cruise director voor de HAL gewerkt en ze heeft drie Indonesische pleegbroers, nu wisten we ook welke dame er zo vloeiend Bahasa sprak over het intercom systeem. We hebben een hele tijd gezellig gekletst, ze had totaal geen haast. Of we een briefje wilden mee brengen voor haar vriendin Maybel, die werkt bij de receptie op de Volendam waar wij 8 december aan boord gaan. Tuurlijk, wij nemen wel wat mee. Ondertussen kregen we nog koffie en thee aangeboden met een likeurtje, wat een ontzettende verwennerij!

Van al dat lekkers kregen we wel slaap en ik ben heel decadent op de lege stoelen gaan liggen terwijl Symen er voor zorgde dat mijn voeten niet in het gangpad hingen. Ondertussen ging het buiten lekker tekeer, het vliegtuig leek wel via België te vliegen, maar desalniettemin heb ik heerlijk geslapen. Twee uur voor aankomst in Kuala Lumpur werd ik wakker, net voordat het ontbijt werd geserveerd. Even een vorkje geprikt in de componenten van het ontbijt toen onze KLM vriendin weer langs kwam met een zakje. Er zat een wijntje en een biertje in voor ons voor in het hotel en twee Delfts Blauwe huisjes, ja die van de business class, één voor ons en één voor Maybel. Wat een verwennerij, of we nog even een enquête wilden invullen was daarna de vraag. We konden natuurlijk moeilijk weigeren na alle goede zorgen.

Landing ging voorspoedig, op Kuala Lumpur konden onze spullen in het vliegtuig blijven, zowel hand- als incheckbagage, en konden we op het vliegveld even de benen strekken. Na een half uurtje weer richting de gate gegaan waarvandaan we snel weer in het vliegtuig konden stappen. Naar Jakarta was het vliegtuig bomvol maar voor we het wisten stonden we ook daar weer aan de grond, ging allemaal zo snel want de vlucht duurde maar 1,5 uur. Vorige week helemaal blij met de films die KLM aanbood tijdens onze vlucht, en maar ¾ gezien van ‘To Rome With Love’.

Aangekomen in Jakarta mocht ik direct $ 25,- neer leggen, dit was voor het ‘On Arrival Visum’. Daarna mochten we ruim drie kwartier in de rij staan voor we eindelijke de veelbelovende stempels in ons visum kregen. Gelukkig kregen we deze zonder problemen en stonden we vanaf daar gelukkig heel snel te wachten op onze koffers welke ook al voorspoedig kwamen. Ujang, onze chauffeur, stond al op ons te wachten en voor we het wisten stonden we buiten het vliegveld middenin in de drukte van Jakarta en dat hebben we geweten. Waar de reis heel voorspoedig ging duurde het in de stad echt uren voordat we bij Guesthouse Gondia aankwamen, overal stond file. 15 november is namelijk Moslims nieuwjaar en iedereen heeft dan een vrije dag, wat er voor resulteert dat iedereen op stap ging de avond van tevoren. Half in slaap gevallen kwamen we aan bij Gondia, koffers in de kamer gezet, afspraken gemaakt met Ujang over de volgende dag en wij gingen te bed! Klaar om de volgende dag Jakarta te ontdekken. Niet wetende dat …