Was een vroege ochtend vanmorgen, om half 5 werd er al door de Iman geroepen of we naar de moskee toe kwamen. Nog maar even onder de dekens maar ik kon de slaap niet meer vatten, heerlijk in de koele warmte van de ochtend een boekje gelezen en gewacht totdat vanuit de kamer het alarm van de wekker klonk. Lekker even douche, aankleden, wat eten en toen was het tijd om er vandoor te gaan.

Gisteren was het GWK gesloten vanwege Moslim nieuwjaar, vanmorgen waren ze gesloten want wij waren veel te vroeg! Gaf niet want Ujang bleek zijn telefoon te zijn vergeten bij het hotel, die even opgehaald en daarna was het GWK open. Geld gewisseld, we zijn al rijk aangezien we dit mee mogen maken maar met het pak geld dat we kregen voelde we ons nog rijker …

Vanaf het GWK hebben we onze weg gemaakt naar de snelweg richting de plantentuin, Kebun Raya, in Bogor. Al snel veranderde de wereld, ver achter ons zagen we een stad gehuld in smog en naast ons zagen we groen, heel veel groen. We kregen les over de verschillende soorten bananen en uitleg over wat we in de plantentuin konden verwachten. In Bogor was het lekker druk, maar lang niet zo druk als in Jakarta. We maakte kennis met de ‘kaki lima’, hoop dat ik het goed heb geschreven, deze kar heet vrij vertaald ‘vijf benen’. Het is een kar met drie wielen en wordt door een mens voortgeduwd, vaak is het een marktkoopman met zijn kraam.

In de plantentuin maakte we kennis met Dani, voor een klein bedrag leidde hij ons door de tuin met uitleg. Zo leerde we wat over de geschiedenis, van 1811 tot 1816 was de tuin privébezit van de toenmalige Britse gouverneur en plantenliefhebber Sir Thomas Stamfort Raffles. In 1817 werd de Botanische Tuin opengesteld door professor Caspar Georg Reinwardt een Duitse botanicus in dienst van de Nederlandse regering. De tuin heeft ruim 20.000 plantensoorten in zijn collectie waaronder een groot aantal die niet meer in hun natuurlijke omgeving voorkomen. We kregen uitleg over alle planten, bomen en gewassen die we tegen kwamen tijdens de tour, ook werden we gewezen op de vliegende honden die hoog in de boomtoppen hingen.

Het einde van de tour bracht ons naar het waterlelie meer en het voormalige zomerhuis van de Nederlandse gouverneur generaal. In de tuin van dit zomerhuis liepen toen der tijd 40 herten, inmiddels in de groep uitgegroeid tot een aantal van 400. Een prachtige gezicht hoe de herten over het reusachtige terrein rennen. Een weetje over dit huis, Soekarno heeft hier van 1967 tot zijn dood in 1970 gewoond. Nu is het het onderkomen voor zijn enorme kunstverzameling.

Bij het waterleliemeer stond Ujang met de auto op ons te wachten, we gingen nog een rondje met de auto over het terrein. Het is namelijk zo ontzettend groot dat het niet te doen is per voet, als je alles wilt zien. Via Mexico gingen we naar Japan en vanaf daar belanden we in het orchideeënhuis, een kas waar volgens het boek een verzameling gehuisvest van bijna duizend soorten. Er waren er wel veel, maar duizend verschillende soorten hebben wij niet gezien, maar ja … wij zijn natuurlijk ook wel leken! Vanaf daar startte onze zoektocht naar de souvenirwinkel, maar tot nu toe hebben we deze niet gevonden. Uiteindelijk de zoektocht opgegeven en richting een restaurant gegaan.

Met een prachtig panorama uitzicht hebben we heerlijk gegeten bij een Indonesisch restaurant. Voor het verder program had Ujang al een indeling gemaakt, de eerste stop was de Wajangpoppenfabriek, mooi woord voor Wordfeud. Een vriend van Ujang maakt hier Wajangpoppen, hij vertelde ons dat hij een week bezig is met één pop. Zijn vader doet het houdsnijwerk, hij schildert de poppen en zijn moeder maakt alle kleding, het is een echt familie bedrijf. Prachtige poppen staan er op een rij, wij hebben een man en vrouw gekocht voor thuis. Wij dachten we kijken, besluiten of we willen kopen en gaan weer … maar dat hadden we niet goed gedacht! Eerst kregen we uitleg, toen kregen we thee en pisang goreng, daarna volgde er de uitleg waarom we een aankoop moesten doen, wij besloten een set de kopen waarna een heftige onderhandeling plaats vond voordat de koop werd gesloten, daarna kregen we nog meer thee en pisang goreng, de poppen werden ingepakt, wij wilden betalen maar mocht niet, nog meer wachten, we kregen nog meer uitleg over de poppen en de buurman van de poppenmaker (zijn buurman werkt net als Symen bij HAL en hij had hele verhalen over zijn buurman) en uiteindelijk mochten we betalen. Was weer een hele belevenis.

Tweede stop was het postkantoor, welke helaas vanwege het lange weekend gesloten was. Bij de (rommel)markt naast het postkantoor bleken ze een collectie antieke kaarten te hebben … naar veel zoeken, vonden zelfs kaarten van Iran, had ik een stapeltje kaarten verzameld uit het jaar 500 voor Christus die ik wel wilde kopen. Door de verkoper werd een bod uitgebracht van Rp 150.000, € 12,-, een hele onredelijke prijs voor 18 voor oorlogse kaarten. Ons bod van € 1,- was veeeeeel te laag waarna we maar richting de € 4,- gingen zitten. In eerste instantie werd deze niet geaccepteerd maar toen wij de kaarten terug legde en richting de auto liepen werd ons bod toch geaccepteerd en konden we met onze antieke kaarten Bogor verlaten.

Zo heerlijk dat we een Bahasa Indonesia sprekende chauffeur hebben, gisteren in het winkelcentrum ontdekte wij een massage salon en op de weg naar huis heeft Ujang voor ons een afspraak gemaakt. Terug in Jakarta even snel onder de douche gesprongen en gelijk weer de hitte in richting het winkelcentrum. Een hele wereld ging er voor ons open, wat een ervaring. We werden verwelkomd en hadden echt geen idee waar we waren beland, we werden ieder apart in een ruimte geplaats welke werd gescheiden door gordijnen en er werd gebaard dat we ons uit moesten kleden. Uiteindelijk kwam er zowel bij mij als bij Symen de masseuse binnen lopen en eigenlijk zonder de praten werd er weer gebaard dat we moesten liggen en het avontuur kon beginnen.

Al snel kwamen er diverse geluiden het hokje naast me, de massage begon heel stevig zonder olie, Symen had wat moeite met de hardhandigheid van zijn masseuse. Aangezien zij geen Engels sprak vroeg ik aan mijn masseuse of haar vriendin het wat zachter aan kon doen, het bericht kwam goed over want daarna kon ook Symen genieten van de massage. De tweede stap was massage met olie, daarna verdwenen opeens de masseuses. Geen idee waar ze heen waren gegaan, weg! Een minuut of vijf later kwamen de dames terug met een emmertje warm water en een washand, om ons te wassen … ondertussen waren Symen en ik al bijna aangekleed omdat we geen idee hadden dat we moesten wachten. Weer op de bank, lekker gewassen en daarna kregen we nog een lekkere nek- en hoofdmassage. Echt een aanrader die traditionele Indonesische massage, we betaalde voor 1,5 uur € 16,50 incl. een royale fooi konden we aan de gezichten van de dames zien.

Heerlijk ontspannen zijn we bij Cost gaan zitten eten, we hebben heerlijk gelachen. Het meisje dat onze kant op werd gestuurd durfde ons niet te helpen, heel verlegen rende ze naar de andere kant van de zaak. We werden geholpen door een nieuwsgierige jongen die een heel verhaal tegen ons begon, uiteindelijk toch maar de bestelling geplaatst. Net als gisteren eindigde de avond bij Bakoelkoffie. Wat een avonturen hebben we vandaag toch beleefd, elke dag vallen we van de ene in de andere verbazing. Zo staan hier overal mannetjes op de weg het verkeer te regelen of ze helpen je bij het inparkeren op parkeerplaatsen. Sommige van deze heren horen bij de politie of zijn de beveiliging van de winkel of het restaurant dat je bezoekt maar menigeen is een lokale bewoner die met het (illegaal) regelen van het verkeer een extra zakcentje hoopt bij te verdienen. Ujang vertelde dat je maar beter kan betalen … of ze sturen je helemaal de verkeerde kant op of je auto is geen lang leven meer gegeven.