Waar gaat jouw volgende reis heen?
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Voor vanochtend was uitslapen er niet bij, we moesten vroeg de weg op voordat de lokale bevolking weer in grote getale de weg bezet hield. Om acht uur waren de koffers gepakt en zaten we aan het ontbijt, voordat we een bestelling konden doen of een voorkeur konden uitspreken stond er voor ieder van ons een bord met Nasi Goreng (Gebakken rijst) vergezeld door een gebakken ei op tafel, van de verwachting van vers gebakken brood omdat we bij de bakker logeerden kwam helaas niet veel terecht.
Gisteren had ik nogal onrustig in de auto gezeten in verband met pijn in mijn rechter bil, bij nader onderzoek bij daglicht vanochtend kwamen we erachter dat de massage van eergisteren zijn sporen had nagelaten, met een blauw plek van ongeveer 8 cm tot z’n gevolg.
Omdat het nog lekker rustig was op de weg stonden we binnen 15 minuten bij Gunung Mas, de thee plantage, voor de deur. Jammer genoeg is op zondag de fabriek gesloten maar we kregen van Ujang uitleg over de verschillende soorten thee die van de blaadjes wordt gemaakt. Dit had hij opgestoken van de lokale gids die de vorige gasten duur betaald hadden, bedankt hiervoor!
Op zondag wordt officieel geen thee geplukt maar een aantal van de theepluksters wilden graag een centje bijverdienen door net te doen alsof, dit was voor de foto die wij duur moesten betalen als wij deze gingen maken. Ze probeerde ons uit te leggen dat een foto 5000 rupiah ging kosten, wij gingen er van uit dat dit voor de dames was die met ons aan het praten waren en niet voor de dames aan de andere kant van het veld. Wat bleek, het was niet 5000 Rp. voor één foto maar 5000 Rp. per plukster per foto en aangezien er 5 dames in het veld stonden, ongeacht deze op de foto kwamen, ging het 25000 Rp. kosten. We probeerde nog af te dingen maar de dames gingen niet akkoord, dan geen foto van plukkende dames. Desalniettemin was er veel natuurschoon aanwezig om op de foto te zetten.
Na heerlijk te hebben rondgelopen tussen de theebomen hebben we de souvenirshop opgezocht, hier verkopen ze alleen de thee van de plantage en niks anders, dus voor de zoveelste keer geen ansichtkaarten kunnen verzamelen voor het thuisfront. Het lijkt wel of er in Indonesië geen markt is voor informatie boekjes, ansichtkaarten of andere interessante souvenirs die met een locatie te maken hebben. Na een aantal doosjes thee te hebben ingeslagen zijn we weer in de auto gestapt om de pas verder af te rijden.
Komende van Jakarta zijn er tot aan de top van de Puncak Pas thee velden. Deze velden reiken zover het oog kan zien, soms komt er namelijk een regenbui over en dan is het zicht wat heel wat minder. Na de top kom je in een aaneenschakeling van dorpjes, hotels en resorts, een hele andere wereld. Maar niet getreurd, na een tijdje verscheen er achter de huisjes die langs de weg de mooiste rijstvelden die je je kan voorstellen! Soms moet je van de hoofdweg af, tussen de huisjes door klauteren, om in zijn volle glorie van het geheel te kunnen genieten.
Toen we aankwamen in Bandung hebben we eerst genoten van een heerlijke lunch voordat we naar de Angklung voorstelling gingen, we wisten niet wat we hiervan moesten verwachten, wordt het een soort Boy Bumba Show zoals we in Brazilië hebben gezien? Geen idee! Wat we wel wisten was dat het 2 uur ging duren en bijna 10 euro entree koste per persoon.
Wij vol verwachting ernaartoe en wat hebben we genoten! Het was een muzikale voorstelling van kinderen en jeugd die op verschillende instrumenten speelden met de Angklung in de hoofdrol. De Angklung is een muziek instrument gemaakt van bamboe die je heen en weer moet bewegen zodanig dat verschillende stukken bamboe elkaar raken, hierdoor wordt er een geluid geproduceerd. Er zijn acht verschillende toonhoogtes voor de muziek, elke toonhoogte wordt door een andere Angklung gecreëerd. De naam van het instrument komt van de klank die het maakt als je het heen en weer schut.
Vooraf waren we wat huiverig voor de 2 uur zitten, de bankjes waren wat hard en m’n bil deed nog steeds een beetje pijn, maar de show was zo in elkaar gezet dat de tijd voorbij vloog. Midden in de show kreeg iedereen in het publiek Angklung en kregen we een les ‘Hoe speel je op de Angklung’. Na de nodige instructies werden de verschillende toonhoogtes uitgelegd, elke toonhoogte werd vernoemd naar een Indonesisch eiland. Ik had Bali en Symen het eiland Java. Aan de hand van specifieke handgebaren wist iedereen wanneer hij of zij het instrument flink moest laten rammelen. Raar maar waar kwam, er kwam een herkenbare melodie uit.
De show wordt opgevoerd door kinderen die naar school gaan bij Udjo, de kinderen krijgen niks betaald voor de voorstellingen maar krijgen gratis onderwijs tot aan de universiteit toe. Ook gaan er afgevaardigden van de school de hele wereld over om Indonesië en haar muziek bij het buitenlandse publiek te promoten, zo was de groep net terug uit Washington D.C. en Nederland.
Tijdens de show smolten onze harten door een klein meisje in een blauw jurkje, dit meisje was zo enthousiast aan het meedoen met bijna elk onderdeel van de voorstelling, zelfs al maakte hier geen deel van uit nog steeds deed ze mee door aan de zijkant te dansen en zingen, ze was zoooo schattig.
Na de voorstelling hebben we een hotel gezocht, even douche en toen op naar een restaurant. Ujang koos een prachtig restaurant uit genaamd Dago Panyawangan, zag er schitterend uit maar doordat het zondag was had het personeel weinig te doen. Er liepen zeker 10 man aan bedienend personeel rond in de zaak en er waren twee tafels bezet. Ja, wat doe je dan? Praten met de afwassers, die ook weinig te doen hebben, met je telefoon spelen en kijken naar één van de twee tv’s die in de zaak hangen. We hebben ons groen en geel geërgerd, tv 1 stond op Indonesian Idol (met geluid) en op tv 2 was zaalvoetbal bezig, toen de wedstrijd Brazilië – Spanje begon werd het geluid zo hard gezet dat al het personeel, inclusief de kok, het kon volgen, met de gasten werd geen rekening gehouden. Op de achtergrond stond ook nog de radio aan … Gelukkig ging tv 1 uit en tv 2 zacht nadat we hierom gevraagd hadden. De tv hier is een symbool van rijkdom, overal waar een tv aanwezig is staat hij aan en het liefste met het volume luid. Wij kunnen ons dat niet voorstellen want bij ons wordt het als vervelend ervaren als er in een restaurant een tv aanstaat … behalve als het WK of EK aan de gang is en Oranje moet spelen!