Aan het begin van de reis wou Ujang ons graag aan zijn familie voorstellen, doordat zijn dochter ziek werd konden we zijn familie niet ontmoeten in Jakarta. Vandaag werden we uitgenodigd door Ujang om bij zijn vrouw en dochter te gaan lunchen in Cirebon en dat hebben we gedaan!

Tijdens het uitchecken in het hotel kwamen we er achter dat het hotel ook gratis wifi had en de minibar inclusief was. Wij Nederlands laten de minibar normaal gesproken achterwege in verband met de torenhoge kosten, maar hier bleek deze dus inclusief te zijn, en dat voor nog niet eens 21 euro per nacht. Het ontbijt in het hotel beviel gister niet zo omdat we 2 sneetjes droge toast kregen met een kuipje erg zoete aardbeien jam en orchideeën boter, deze was nog zoeter dan de jam. Hierdoor besloten we via de bakkerij om de hoek te gaan voor een heerlijk ontbijtje. Terwijl we wat broodjes bestelde kochten we ook wat lekkers voor de vrouw van Ujang.

De rit van Bandung naar Cirebon nam ongeveer 4 – 5 uur in beslag en gaat door gebieden waar normaal gesproken toeristen niet komen, hierdoor is de lokale bevolking niet gewend aan blanken. Tijdens de foto stops op de route hebben we menig schoolplein leeggezogen door ons uiterlijk, de juffen hadden helemaal geen grip meer op de jeugd en deze gingen ons allemaal achterna. Het landschap ten noordoosten van Bandung begint met rijst terrassen uitgestrekt over de heuvels, zodra de heuvels langzaam uitvlakken en het land droger wordt aan de kust wordt er meer en meer suikerriet en mais verbouwd.

Onderweg langs de rijstvelden vertelde Ujang ons dat vroeger de rijstvelden geploegd werden met behulp van buffels, tegenwoordig gebeurt dit met de tractor. Heel af en toe wordt er nog een buffel gebruikt maar die traditie is langzaam aan het verdwijnen, wij dus op de uitkijk voor een buffel in een rijstveld. Na ongeveer 4 uur rijden (wel op onze route hoor) kwamen we er één tegen! Wij snel de auto parkeren, hup eruit en foto’s maken. De boer hebben we bedankt door hem een pakje kretek sigaretten te geven.

De volgende uitdaging voor een foto moment was de ‘familie brommer’, normaal in Nederland maken er hooguit 2 personen tegelijk gebruik van een brommer. Nou hier in Indonesië gemiddeld wel 3 personen en wat dozen van de markt, soms worden die dozen vervangen door persoon nummer 4! Vandaag slaagde we er niet in om hiervan een foto te maken.

Aangekomen bij Ujangs huis werden we hartelijk ontvangen. Na een rondleiding over zijn erf en door zijn huis stond het eten klaar. We begonnen met koffie en thee met Pisang Goreng (gebakken banaan), maiskoekjes, aardappel cakejes, truffelaardappel cakejes, Ayam Goreng (gebakken kip), spinazie en rijst. Daarnaast werd er een groente soep geserveerd en bestond het toetje uit verse ananas. Er was eten voor een heel weeshuis en we mochten pas om 16.00 uur vertrekken toen merendeels van de maaltijd op was. Het eten was heerlijk en het was erg leuk om Ujang zijn familie te ontmoeten en zijn huis te zien. Helaas kon de wandeling door het dorp niet plaatsvinden want de eerste regen van het seizoen viel vandaag. Ujang zijn dochter heeft tijdens de regenbui heerlijk gespeeld met de kinderen uit het dorp, ondertussen vertelde Ujang ons dat hij het huis naast zijn huis heeft gekocht. Hier wil hij een gastenverblijf ik maken waar hij zijn gasten kan laten logeren, nu zijn deze nog aangewezen op een hotel.

Onderweg naar Cirebon zijn we nog even langs dehot spring gegaan, deze was echt hot, het water komt met 60 graden uit de grond en schijnt heel erg goed te zijn tegen eczeem en andere huidziekten. Hier was ook een zwembad bij gemaakt, waar je in wat afgekoeld water kon zwemmen, nog steeds 42 graden.

Waar we ons het meeste over verbaasden was dat het zwembad en de hotspring te midden van een steengroeve met cement fabriek was gevestigd. Je moest ook door de poort van de cement fabriek, via een wirwar van paden waarover ook de trucks met stenen reden en de kwaliteit van de wegen was zelf voor Indonesische standaarden erg slecht.

Nadat we in Cirebon een hotel hadden uitgezocht zijn we de hoofdstraat gaan verkennen en hebben we een restaurant uitgezocht. Onze keuze viel op Jumbo, een vis restaurant, toen we binnen kwamen werden we erg hartelijk ontvangen (sarcastisch bedoelt) want niemand wou de toeristen helpen, de Indonesiërs zijn over het algemeen erg verlegen. Toen we eindelijk zaten en het menu kregen draaide onze maag gelijk om, niet van het menu zelf maar van de prijzen die erachter stonden. De prijzen waren op stickertjes over de originele prijzen geschreven en we kregen de indruk dat we het speciale toeristen menu hadden gekregen. Om nu 3,5 euro te betalen voor alleen witte rijst, vonden we iets te gortig. We zijn opgestaan en weggelopen, wel even vriendelijk gevraagd of we nog voor de thee moesten betalen die ondertussen was ingeschonken, maar nee dat hoefde niet. Bij de overbuurman hebben we voor nog geen 3,5 euro elk 3 loempia’s, een groot bord met bakmi en elk een flesje frisdrank genuttigd. Dat noemen we nog eens schappelijke prijzen!