Vanochtend werden we wakker met een prachtig uitzicht over het bijna perfect ronde bergmeer in Sarangan. Toen we vanochtend wilden gaan douche bleek er geen warm water te zijn, Symen trok vlug wat aan en ging op onderzoek uit. Als eerste kwam hij het oude mannetje van gisteravond tegen, in zijn beste Engels kon Symen het woord ‘Breakfast; verstaan, Met ons steeds beter wordende Bahasa Indonesia ‘Tidak Air Panas’ (Geen water warm) ging hij snel rennen en kregen we als reactie terug ‘Tiga minuut’ (3 minuten). En precies na 3 minuten kwam er heerlijk warm water uit de kraan.

Tijdens het ontbijt zijn we in gesprek geraakt met de manager van het hotel en die wou graag een foto van ons. Wij stelde twee voorwaarden, als het oude mannetje ook mee op de foto ging en wij van hem een foto mochten maken! Na een lekker ontbijt, de fotoshoot en uitcheck procedure vertrokken we ongeveer een half uur later dan gepland maar we hadden toch geen haast.

Het landschap hier verandert langzaam van rijstvelden in tuinbouw, met groente en specerijen. Onderweg eventjes gestopt bij een oud stelletje die hun perceeltje aan het onderhouden waren. Ze met een pakje kretek, lokale kruidnagel sigaretten, beloond zodat we een paar leuke foto’s van ze konden nemen. Het mannetje ging helemaal poseren voor ons alsof hij tomaten aan het plukken was.

Bij het dorpje Magelan, wat bekend staat als dorp van de leren schoenen en slippers, eventjes geshopt en gestopt bij het postkantoor. De eerste lading kaarten is geschreven en klaar om richting Nederland te gaan. Eenmaal aan de beurt vielen we zowat flauw van de prijzen die het vrouwtje achter de balie aan ons probeerde te rekenen voor de post. Een A5 envelop van ongeveer 50 gram gevuld met ansichtkaarten moest volgens haar mee met de pakketdienst naar Nederland en dat ging 350.000 Rp. (+/- € 30,-) per envelop kosten. Als je weet hoeveel kaartjes ik stuur waren we bijna failliet voor de rest van de vakantie! Na wat navraag van Ujang zijn kant met de door onszelf meegenomen tarieven (uitgeprint vanaf het internet) van de post kregen we te horen waarom het zo ontzettend duur was ten opzichte van de tarieven op mijn papier. Magelan is een dorp en daar zijn de posttarieven hoger dan in steden, dit in verband met de bereikbaarheid van het kantoor en de postbode. Met volle handen gingen we weer naar buiten (nog gevuld met de post) om het in Malang nog maar een keer te proberen.

De rit naar Malang ging via Para over een aantal oude vulkanen naar Batu en uiteindelijk kwamen we rond 5 uur aan in Malang. Wij opzoek naar een hotel en dit bleek de ergste opgave tot nu toe te worden wat betreft met hotel zoeken. We kregen al snel het vermoeden dat er een congres of iets dergelijks aan de hand was omdat veel hotels vol zaten of alleen nog suites in de aanbieding hadden. Na ongeveer 7 verschillende hotels en guesthouses af te zijn gegaan, zijn we beland bij bij Hotel Mutiara. Hier viel eigenlijk alles op zijn plaats, van wifi tot warm water en een kamer met tweepersoonsbed inclusief ontbijt en ook nog op de begane grond voor 225.000 Rp. per nacht.

Aangezien het al laat werd had Ujang voor ons een restaurant ingedachte welke in Koloniale stijl is ingericht. De stad Malang heeft erg veel koloniale historie in verband met de plantages die hier vroeger door de Nederlanders werden gerund. Het enigste probleem is het kunnen herkennen en vinden van deze gebouwen en huizen. Veel is in de loop van de tijd gesloopt, modern gerenoveerd of overwoekerd door moderne reclame uitingen van winkels die nu in deze gebouwen zijn gevestigd. Een van de weinige indicaties die je erop kunnen wijzen dat een gebouw uit het koloniale tijdperk stampt is wanneer er een Nederlandse naam of tekst op staat. In het restaurant hingen allemaal oude foto’s van Malang en omgeving en veel oude reclame uitingen voor bijvoorbeeld schuimend waspoeder. Het was erg gezellig opgezet en er hing een hele vriendelijk sfeer, we werden perfect geholpen door het personeel die weer eens erg hun best deed om ons de lokale taal te leren.

In het restaurant gingen we opzoek naar oude foto’s van een witte kerk in Malang met 2 torens. Mijn opa Muis staat op een foto, daterende uit 1947, in zijn uniform voor die kerk. Hij werd in datzelfde jaartal uitgezonden naar het toenmalige Nederlands Indië om voor de kolonie te vechten. Thuis dacht Oma dat het geen probleem zou zijn om de witte kerk te vinden in Malang, maar tijdens onze hotel zoektocht kwamen we verscheidende kerken tegen die aan de omschrijving van 2 torens voldeden maar geen van deze kerken had de kleur wit. Na wat rondgevraag bleken de Nederlandse kerken uit die tijd nog wel overeind te staan maar veel zijn tijdens renovaties over geschilderd, dit maakt onze zoektocht er niet makkelijker op. Terug in het hotel maar even een hulplijn geraadpleegd, gevraagd of mijn ouders de foto op de email willen zetten want dan kunnen we morgen wat gerichter zoeken.