Waar gaat jouw volgende reis heen?
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Voor de zonsopkomst welke rond 5 uur plaats zou vinden moesten we eerst ongeveer 40 minuten met een jeep vanuit Tosari de wand van de Tengerkrater op. Dit betekende wel dat daardoor de wekker op half vier moest, erg vroeg dus. De Tengerkrater is een van de grootste caldeira’s ter wereld, vroeger was dit een super vulkaan die na een uitbarsting in elkaar gezakt is. In de caldeira zelf zijn 7 nieuwe vulkanen ontstaan, waarvan de Batok de mooiste is maar de Bromo de bekendste en actiefste.
Om even voor half 4 werd er door pa op de deur geklopt, wij denken dat we ons verslapen hadden want we hadden de wekker nog niet gehoord, maar nee. Pa was zo vriendelijk om samen met ons op te staan en ons alvast te wekken. Even vlug opfrissen en klaar maken om van de, door Pa gezette, koffie en thee te genieten. De hemel was bijna helemaal helder en de sterren kwamen echt prachtig uit. Ook de lichtjes onderaan de vulkaan van de dorpen en steden waren echt prachtig. Het enige nadeel van een heldere hemel op hoogte is de kou die er gratis bij bezorgd wordt, dus met dikke truien, jassen en schoenen aan op stap.
Om 4 uur zijn we in de jeep gestapt die ons naar de top van de berg bracht, de weg is niet met onze auto begaanbaar vanwege de scherpe haarspeldbochten. In het dorp zelf zijn er 165 jeeps die door de organisatie van het park eerlijk om de beurt ingezet worden om mensen naar de top te vervoeren. Wij met z’n tweeën achterin de Jeep en Ujang voorin, op weg naar de top. Op de route zijn verschillende controle posten, eentje voor de entree tot het nationaal park, eentje om te checken of de Jeep wel legaal is en eentje om te controleren in welk hotel/guesthouse de gasten verblijven. Uiteindelijk moest Ujang eventjes uitstappen om een te praatje maken met één van de controle mannetjes, na een minuut of 10 mochten we weer verder. Tosari ligt op zo’n 1630 meter en ons uitzicht punt op 2700 meter, dus dat was wel een aardige klimtocht.
Tijdens de rit konden we af en toe al een beetje spieken van wat ons te wachten stond boven. Eenmaal boven aangekomen kwamen we erachter dat we misschien net het mooiste hadden gemist omdat het al licht begon te worden en de duisternis al helemaal was verdwenen. Niets aan te doen, ons bijgevoegd bij het handjevol toeristen waaronder ook nog een enkele verdwaalde landgenoot. Het uitzicht was echt adembenemend over de Caldeira die gevuld was met een prachtige nevel. Het werd nog mooier toen de zon net boven de horizon uitkwam en de zonnestralen de caldeira invielen. De schaduwen maakte plaats voor de meest prachtige kleuren rood en oranje die het vulkanische gesteente nog mooiere vormen gaven en de details nog beter uit lieten komen. Na ongeveer een uurtje genieten van het uitzicht zijn we weer naar beneden gegaan, maar niet voordat we de souvenirkraampjes afgingen naar ansichtkaarten, Omdat de verkopers niet wilden onderhandelen en de prijzen absurd waren zijn we weer met lege handen teruggekeerd naar Tosari. Maar niet meer een leeg hoofd en fototoestel, deze zat vol met beelden van de prachtige ochtend.
Na terugkomst in onze kamer werd er op de deur geklopt, de vrouw des huizes stond voor de deur met een heerlijk ontbijt. 4 gebakken eitjes, een zak vol met brood, koffie, thee en Indonesische hagelslag. Met volle buik even lekker gedoucht en langzaam aan de koffer gepakt. We besloten vroeg richting Surabaya te gaan, voordat het weer omsloeg want nu konden we nog genieten van de prachtige panorama’s die we tegen kwamen terwijl we de vulkaan afreden.
Onderweg naar Surabaya kwamen we langs een moddermeer, hier heeft ooit een gasbedrijf een foutje maakte tijdens een gasboring. Ze kwamen in plaats van in een gasbel in een ondergronds moddermeer terecht welke onder hoge druk stond, tot de dag van vandaag spuit de modder nog steeds uit de grond. Het moddermeer wordt steeds groter en men heeft nog geen manier gevonden om de modderstroom te stoppen. Ter bescherming voor de woonhuizen, voor welke er nog staan want vele zijn al onbewoonbaar verklaard door deze ‘ramp’, zijn grote dijken gebouwd om de modder in bedwang te houden. Er wordt verwacht dat over een paar jaar deze dijken te laag zullen zijn en zal alsnog het dorp overstromen met als gevolg dat mensen nu al het dorp verlaten en een spookdorp achterlaten.
Op enkele plekken is een uitzichtpunt gecreëerd over het meer, met gezonde nieuwsgierigheid wilden we even een kijkje nemen. We werden netjes geholpen met oversteken, hier hadden de alarmbellen al moeten rinkelen, en toen werd er gevraagd of we even wilden betalen voor entree van het uitzichtpunt welke volgens Ujang vrij toegankelijk zou zijn. De eerst vraag was hoeveel de entree was, nou 2000 Rp. p.p. Dat vonden wij wel reëel als je bedenkt dat deze mensen al erg hadden geleden onder deze ramp, dus geeft Symen 4000 rp. aan die man, nee het was nu 20.000 Rp. p.p. Na wat tegenstribbelen van onze kant ging de prijs naar 10.000 Rp. p.p. Ons gevoel van vertrouwen was inmiddels verdwenen en voordat de mannen bij de dijk erg boos zouden worden, ze vonden het niet zo leuk dat wij niet direct het bedrag van 40.000 Rp. neertelde, zijn we richting de auto gegaan. Terug bij de auto vertelde Ujang dat de mannen bij de dijk hoogstwaarschijnlijk uit Maduro kwamen, een eiland welke naast Surabaya ligt, deze mensen zijn lang niet zo gastvrij en vriendelijk als de rest van de bevolking van Indonesië. Vaak komen deze mensen terecht in zaakjes in het criminele circuit.
Rond het middag uur kwamen we in Surabaya aan, meestal zoeken we gelijk een hotel als we ergens aankomen maar omdat de meeste hotels pas vanaf 2 uur hun kamers beschikbaar hebben zijn we eerst gaan eten bij een Indonesisch buffet restaurant. Wat een keuze van heerlijke gerechten en we hebben heerlijk gegeten! Hierna begon onze zoektocht naar hotel, aangezien Surabaya minder toeristisch is als andere steden zijn hier eigenlijk alleen grote hotels te vinden en weinig guesthouses of kleine hotelletjes. Na een lange zoektocht zijn we geëindigd bij Hotel Amaris, andere hotels vielen af door hun prijs, ligging of gastvriendelijkheid van het personeel. Er was zelfs een hotel waar we een kamer kregen te zien kregen en deze graag wilde boeken. Bleek het toilet kapot te zijn, maar er was wel een andere kamer beschikbaar. Okay geen probleem, want wij gingen er stiekem vanuit dat dit een soortgelijke kamer was. Papierwerk geregeld en wachten tot de kamer klaar was want de gasten hadden net uitgecheckt. Aangekomen in de kamer bleek alleen het badkamerlicht het te doen, daar gingen we niet mee akkoord. We vroegen om korting of een andere kamer, korting was niet mogelijk en voor een andere kamer moesten we bijbetalen. Dit waren we niet van plan dus vervolgde we de zoektocht.
Omdat hotel Amaris heel centraal ligt hebben we Ujang de middag en avond vrij gegeven. Eerst even Skype met de familie, vanuit de hotelkamer en daarna zijn we op pad gegaan. Vlakbij het hotel ligt een super deluxe en gigantisch winkelcentrum, met 6 verdiepingen, 2 bioscopen, talloze koffie tentjes, restaurantjes en winkels van de meest luxe merken. We vielen van de ene in de andere verbazing. Na een lekkere wandeling, kopje thee en koffie kregen we het idee om naar de bioscoop te gaan, Engelse films worden hier in de originele versie vertoond met Indonesische ondertiteling. We kozen voor ‘Life of Pi (3D)’, de film begon pas om half 9 dus we hadden alle tijd om even lekker te eten.
De film was echt prachtig, al waren de 3D effecten minimaal maar dit wil niet zeggen dat de film geen spannende elementen had! We hebben echt genoten, kan me de laatste keer niet heugen dat ik in de bioscoop echt m’n stoel ingedrukt werd door de schrik. Heb een paar maanden geleden het gelijknamige boek, van Jann Martel, gelezen. De film mist een aantal details, maar doet niet onder voor het boek. Deze film is echt een aanrader voor de donkere dagen van December, niet wachten op de DVD want dan verliest de film de mooiste elementen!
Nadat de film was afgelopen bleek het winkelcentrum al te zijn leeggelopen en waren de winkels gesloten. Daar sta je dan, in een leeg winkelcentrum op de 6de verdieping en moet je precies aan de andere kant zijn op de begane grond voor de uitgang, ook de roltrappen waren al uitgeschakeld en daarom maar via de nood trappenhuizen en het personeel volgende via de nooduitgang en de parkeergarage een uitgang gevonden. Voldaan liepen we naar het hotel, buiten was het al flink afgekoeld en het was het een heerlijke aangename temperatuur. Morgen gaan we stad verkennen, nu eerst slapen.