Waar gaat jouw volgende reis heen?
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Na het ontbijt ontmoete we Eko en Ujang voor onze expeditie op het Dieng Plateau, we moesten eerst het plateau op welke via een bochtige en steile weg de berg op ging. Deze weg moest gedeeld worden met lokale vrachtwagens en bussen die deze route wel vaker rijden maar lang niet zo snel de berg op konden als wij in onze auto. Inhalen bergje op met haarspeldbochten leverde soms de nodige uitdagingen op, soms hield ik m’n adem in wanneer we weer een bus of vrachtwagen passeerde.
Eenmaal boven aangekomen zijn we begonnen met een wandeling naar een uitzichtpunt boven het tweeling meer. We hadden Eko gisteren nadrukkelijk gevraagd over de zwaarte van de wandeling en volgens hem was dat geen probleem en zouden onze Oma’s het makkelijk kunnen doen. Halverwege de beklimming, want zo mag je het zeker wel noemen, moesten we hem wel even op andere gedachten brengen. Wanneer we het langzamer aan moesten doen zei hij telkens weer ‘straks is het alleen maar vlak’, ja voor 20 meter en dan weer stijl omhoog. Hij was zo slim om maar niks te zeggen over de weg terug, welke ongeveer 45 graden naar beneden was met alleen maar gladde modder. Geen wandelroute voor Nederlandse Oma’s van in de 80! Wel moet ik het erbij zeggen dat het een prachtige wandelroute was langs aardappeltelers, die de meest lovende complimentjes uitspreken, en de uitzichten zijn adembenemend.
Op Dieng zijn ook een aantal tempels te bezichtigen, welke behoren tot de oudste op Java. Tijdens ons bezichtigingspoging werden we meerdere keren gestoord door diverse studenten van een landbouwschool in de buurt van Bandung die amper toeristen zien en ongevraagd voor onze neus sprongen om foto’s van ons te maken. Sinds we hier zijn heeft Ujang ons geleerd dat we niet ongevraagd foto’s mogen maken van bijvoorbeeld landarbeiders, eerst even vragen en een pakje sigaretten aanbieden en dan mag het fototoestel pas aan het werk. De studenten hadden een wat meer agressievere aanpak waardoor het voor ons onmogelijk werd gemaakt om de tempel te bekijken. Eko leerde ons de zin ‘Haroes Minta Doeloe, Tida Minta, Tida Bole’. Dat betekend ‘Eerst vragen, niet vragen, geen foto’. Dit hielp want er werd niet meer ongevraagd gefotografeerd. We voelen ons hier regelmatig beroemdheden want vaak willen lokalen met ons op de foto, wanneer het netjes wordt gevraagd gaan we met alle liefde op de foto!
Bij een kratermeer waar de modder borrelend uit kwam kwamen we een stel internationale studenten tegen waaronder een aantal uit Duitsland die rampenmanagement studeerde. Hier werd onderzoek gedaan naar de activiteit van de vulkaan en deden ze diverse metingen. Na een kort interview, de studenten deden onderzoek naar de bekendheid bij toeristen of ze op de hoogte waren van de risico’s die het bezoeken van een krater met zich meebrengt, kwamen we er achter dat bij het entreekaartje van de krater ook een verzekering zit, mocht er iets gebeuren door bijvoorbeeld bedwelming door zwavelgassen dan zijn we verzekerd. Zo leren we elke dag weer wat.
Op de weg terug naar Wonosobo kwamen we erachter dat Eko trek had gekregen want hij wilde perse dat we gingen lunchen, gidsen krijgen hier vaak een gratis maaltijd wanneer ze toeristen naar een restaurant brengen. Dit is ons al vaak opgevallen, wanneer dit het geval is zit Ujang vaak aan een andere tafel en wanneer er geen commissie is voor gidsen eet hij vaak gewoon gezellig met ons mee. Nadat we Eko af hadden gezet in Wonosobo was het tijd voor Sinterklaas. Bij het SINT Magazine zat een cd met Sinterkaasliedjes onder leiding van het Metropool Orkest.
Nadat de cd 2 keer herhaald was, Ujang leek erg te genieten van de muziek, kwamen we uit bij een restaurant. Symen pakte de sinterklaas cadeautjes uit de auto en nam ze mee het restaurant in. Nadat eten was besteld haalden we de tas te voorschijn, we hadden ook een cadeautje voor Ujang en zijn dochter Queen gekocht. Ujang was helemaal verrast en wou het cadeautje voor Queen niet uitpakken en zal het aan haar geven wanneer hij zaterdag weer in Cirebon is.
Tijdens het eten ging Symen even naar het toilet, waar hij tijdens zijn bezigheden werd gestoord door een muis die uit de deur kwam kruipen. Toen hij een aantal vreemde geluiden maakte verdween de muis weer in een afvoerpijpje, Symen helemaal buiten adem achter latend!
Na een aantal uur rijden en meerdere sinterklaas liedjes later kwamen we in Semarang aan, op zoek naar een leuk beetje luxe hotel om de laatste paar dagen door te brengen. We hadden ons laten verleiden door de ‘binnenstap korting’ van diverse hotels. Volgens Hotel Santika was reserveren niet nodig want we zouden arriveren op een door de weekse dag en dan is er vaak een kamer vrij. Al snel vingen we kat in de zak want alle hotels waren of vannacht of morgennacht uitverkocht, hadden we toch maar een reservering gemaakt! We moeten nog steeds aan de prijzen in Rupiah’s wennen, de ‘aan de deur’ korting bij Santika zou ons 100.000 Rp opleveren, klinkt als heel veel geld maar is € 8,-.
6 of 7 hotels later kwamen we uit bij hotel Patra Jasa, net buiten het centrum, welke nog wel een kamer voor 3 nachten beschikbaar had. Op het eerste gezicht was het niet ideaal maar we hadden een kamer. Na lekker te hebben gegeten in onze kamer zijn we naar de receptie gegaan of er niet een mogelijk was voor een kamer met sta douche, de kamer die we nu hebben heeft een bad en de hoogte is erg Europees en net erg comfortabel om in te klimmen. Snap eigenlijk niet hoe de Indonesiërs dat doen maar misschien komt de kamer dan met een opstapje. Vannacht was niet anders beschikbaar maar voor de andere twee nachten was er wel een oplossing die ze ons wel even zouden laten zien. We moeten mee naar buiten komen en in een auto stappen, geen idee wat ons ging overkomen. Uiteindelijk stopte we voor één van de hotel villa’s welke morgen voor ons beschikbaar komt. Prachtig huisje met gigantisch bed, sta douche en prachtig uitzicht over de stad. De eerste vraag die wij stelde was wat dit mooie paleisje wel niet ging kosten, ‘niks extra’s ’ was het antwoord van de vriendelijke receptionist die ook in de auto was gestapt.
Alles bleek uiteindelijk toch op z’n plaats te vallen. Morgen verhuizen we naar ons nieuwe onderkomen.