Voor vandaag hadden we een heel lijstje met dingen die we nog even moeten afwerken voordat we morgen lekker kunnen relaxen in onze villa. Vanuit Nederland hadden we een aantal verzoekjes meegekregen van tijgerbalsem tot hoestsiroop uit de lokale toko. Ook wilden we even langs Johnny Andreas, jullie komen er straks wel achter wie dat is.

Onderweg naar Johnny gingen we eerst langs de Chinese Tempel. Buiten de stad is een nieuwe tempel in aanbouw, maar de oude ligt midden in de stad en wordt momenteel gedeeltelijk restaureert. We besloten naar binnen te gaan zonder gids, omdat deze net iets te opdringerig was met het aanbieden van zijn diensten. Wij langs de kassa, entree betaald en op naar de tempel, we konden alleen geen weg langs het hek vinden want we stonden nu op het centrale plein voor de tempel. Toen we na 15 minuten zoeken toch een doorgang vonden, maar geblokkeerd werd door een kassa, bleek dat wanneer je de tempel zelf wou bezoeken nog een toegang moest betalen. Toch maar gedaan en de tempel verkend. We voelden ons wel een beetje ongemakkelijk omdat er ook een bepaalde ceremonie werd uitgevoerd met een Chinese familie waar we midden tussen stonden.

Weer in de auto onderweg naar Johnny Andreas reden we langs een oud koloniaal gebouw, het zag er erg mooi uit en spontaan besloten we te stoppen om te kijken of we het ook konden bezoeken. Mocht het gebouw niet open zijn voor publiek doet een klein geldbedrag vaak wonderen, daarom ging Ujang alvast maar de auto parkeren want hij verwachte dat we wel even weg zouden blijven. Het gebouw bleek het vroegere kantoor van de spoorwegen te zijn, bijna alle originele bouwmaterialen van het immense gebouw, met de 1000 deuren, komt uit Nederland en zijn vroeger met de boot overgebracht naar Semarang. Na entree betaald te hebben en een gids toegewezen gekregen te hebben kregen we een prachtige rondleiding door het onlangs gerestaureerde deel. Dit deel is afgeschermd van de lokale bevolking welke wel een ander deel van het gebouw in mag, wat nog niet gerestaureerd is. We begrepen eerst niet waarom de lokale bevolking het eerste gebouw niet mag bezoeken, de gids legde ons uit dat toeristen net was beter de huisregels opvolgen dan de lokale bevolking. We hebben onze ogen uitgekeken, wat een mooi complex. Helaas bleek een expert de net gedane restauratie te hebben afgekeurd, voor een leek zag het er toch erg goed gedaan uit maar helaas. Voor de restauratie van het tweede complex wordt een andere aannemer in de arm genomen.

Nog thuis in Nederland werden we al geattendeerd op de specialiteit van Semarang, dit bleek het Loempia walhalla te zijn of Lunpia’s zoals ze hier genoemd worden. Wij gingen dit vandaag eventjes uittesten en achteraf kunnen we zeggen dat ze echt veel beter smaken dan die van Mora of Beckers die thuis in de vriezer liggen. Het enige advies dat we meegeven is dat ze nog veel lekkerder smaken als de Loempia’s met chilisaus geserveerd worden.

Misschien probeerde we met het ochtend programma wel de zenuwen voor Johnny te onderdrukken, maar nu moesten we er toch aan geloven, Johnny Andreas is de Indonesische kapper. Het is best spannend je haart te laten knippen in het buitenland bij iemand die geen Engels spreekt en waarschijnlijk geen blonde haren gewend is. Gelukkig kwam Ujang mee als tolk, onderhand kunnen we prima ons eigen eten en drinken bestellen en ook een hotelkamer boeken maar naar de kapper is toch andere koek. Wij met knikkende knieën naar binnen, we keken naar het bord met de prijzen en zagen aparte prijzen voor kippen, wassen, föhnen en dergelijke dus wij maakte snel de conclusie dat het wel een duur grapje kon worden, met blijvend resultaat in welke positief of negatief kan uitvallen. Eenmaal binnen werd onze naam in de computer gezet en konden we direct plaatsnemen bij een wasbak, hier ging de meter gelijk lopen al elk een wasbeurt. Hierna werden we naast elkaar voor de spiegel gezet, de stoelen stonden nog geen 40cm van elkaar af, waar Symen hardhandig achter kwam. Symen z’n kapster werd namelijk per ongelijk aangestoten door mijn kapster en de tondeuse werd zo z’n hoofd ingedrukt, gelukkig wel op een plek waar geen haar zat. Na flink wat handen en voeten werk en vertalingen van Ujang was het resultaat om over naar huis te schrijven! Het knippen gedeelte was geslaagd maar wat bleek, we waren nog niet klaar. Weer werden we naar de wasbak gestuurd en daarna werden we weer terug verwezen naar onze plaats voor de spiegel, de föhn kwam erbij en wat waxjes, crèmepjes en gel werden in het geföhnde haar er ingesmeerd. Bij het vragen naar de rekening hadden we een enorm bedrag verwacht, na onze eigen rekensom met de bedragen van de prijzenlijst. De rekening was, als ik jullie was ging er maar even bij zitten omdat het anders wel een beetje ligt in jullie hoofd kan worden, 100.000 rp. wat nog geen tientje is. In Nederland staat dit ongeveer gelijk aan de reserveringskosten van de kapper!

Met onze nieuwe coupe richting auto, op web naar de uitgang van het winkelcentrum kwamen we een kleine supermarkt tegen waar ze alle boodschappen van het ‘verzoeklijstje’ bleken te hebben. In één keer geslaagd!

Eerder hebben jullie al kunnen lezen dat we op verschillende menu’s de Kopi Luwak, die van de geroosterde uitgepoepte koffiebonen, konden bestellen. Vandaag hadden we besloten om het eindelijk toch eens te proberen, om precies te zijn in de Java Supermall waar een speciaal Kopi Luwak café zit. We waren bewust van het feit dat een kopje Kopi Luwak niet goedkoop was, maar toen we zagen dat niemand in het café aan de koffie zat begonnen we wel even te twijfelen of we een goede beslissing hadden gemaakt. Bestelling gemaakt en na een paar minuten kwamen er 2 kopjes, ingelegd met bladgoud, aan. Uit twee gouden zakjes kwam een zakje met de koffie welke geleegd werd in de kopjes, wij kijken elkaar aan en zeggen: “We krijgen dus gewoon een kopje Nescafé oplos koffie, die toeristen weten toch niet beter!”. Daarna werd er een thermoskan met heet water in de kopjes geleegd en moesten we 2 minuten wachten, wat bleek de koffie lost zoals bij Nescafé niet op maar moest bezinken. Met ons horloge timede we de twee minuten, als twee kleine kinderen wachtend op het open maken van een cadeautje. Eindelijk mochten we proeven, en warempel het proefde naar echte koffie, maar dan veel romiger en helemaal niet sterk van smaak. Normaal gooi ik aardig wat additieven in m’n koffie maar bij dit kopje hoefde dit niet, het was echte heerlijk! Dat mocht ook wel voor die prijs, ongeveer €7,50 per kopje. We voelden ons even op het San Marco plein in Venetië, totdat we weer buiten stonden en er verassend veel brommers waren die aan de verkeerde kant van de weg reden. Na het heerlijke kopje koffie was het tijd om te verhuizen van het hotel naar ons nieuwe optrekje, de villa. Het was een snelle verhuizing en al gauw voelde we ons helemaal thuis.

Voor het eten van vanavond had Ujang een gezellig plekje uitgezocht, bij Kampung Laut. Een prachtig gelegen restaurant op vlonders met hutjes boven de zee. Dit restaurant is echt een aanrader, een voorwaarde is dat het niet moet regenen want dan valt de hele beleving in het water. De mooiste plekjes bij dit restaurant zijn namelijk niet overdekt en waterproof. Volgens Ujang kan de weg van en naar Kampung Laut ook een uitdaging zijn wanneer het regent, hele wijken inclusief straten staan dan onder water. Voordat we naar Kampung Laut reden had Ujang dus al even met de lokale Piet Paulusma gebeld om de terugweg te naar onze villa te kunnen garanderen. We hebben heerlijk gegeten en genoten van de ambiance, echt een heerlijke avond uit was het!