Thuis heb ik er al menig gesprek over gevoerd met m’n ouders en zus, moest ik nu wel of niet een tour maken waarin je op olifanten kon rijden. Bij sommige tour aanbieders zijn de omstandigheden voor de olifanten erg slecht en soms worden ze ook opgedoft in kostuums en schmink. Het was voor mij erg belangrijk dat de omstandigheden voor de olifanten goed zijn, en toen kwam ‘elephant village Pattaya’ op m’n pad. Sinds 1973 worden hier olifanten opgevangen die door ouderdom, gezondheidsproblemen of verwonding niet langer meer ingezet kunnen worden als werk olifanten.

Eerder deze week heb ik me opgegeven voor de crew tour naar Pattaya olifanten dorp en de tijger Zoo. Om 9 uur verzamelde alle deelnemers zich in de Crew Mess om vanaf daar naar de bus te gaan die ons in drie kwartier naar Pattaya zou brengen. Onderweg zagen we de haven van Laem Chabang, gebouwen van toeristenstad Pattaya en vertelde onze gids Jack over Thailand en de omgeving. Aangekomen bij het olifantendorp werden we verwelkomd door de werknemers van het dorp, bananen werden te koop aangeboden om aan de olifanten te voeren en de mogelijkheid werd geboden om nog even te plassen.

Allereerst gingen we met jeeps richting een zijden fabriek, een echte fabriek was het niet te noemen. De fabriek bestond uit een klein rieten hutje dat een grote regen- en windstorm, zo op het eerste gezicht, niet zou overleven. Er werd ons uitgelegd hoe zijden wordt gemaakt en we maakte kennis met de zijderupsen. Een best wel bruut proces als je beseft dat de cocoonen zich nooit zullen ontpoppen als vinders/motten.

We vervolgde onze weg in de jeeps naar een meer waar de olifanten op ons stonden te wachten. Prachtige dieren, gigantisch groot met een vriendelijke uiterlijk, kleine kraaloogjes keken je aan en direct was ik verkocht. Via een platform konden we in het stoeltje op de olifant zijn rug stappen, ik deelde het bankje met Amy. De rit op de olifant was echt geweldig, heerlijk lomp liep onze olifant door de jungle langs kleine huisjes waar de was buiten hing. Kan je je voorstellen dat je lekker de was aan doen bent en opeens komt er een olifant langslopen? In Nederland niet maar hier is het heel gewoon. Het was een prachtige rit langs mooie landschapen, we gingen door een meertje en langs diverse boerderijen en huisjes. Ik kan niet omschrijven hoe geweldig het wel niet is om op de rug van zo’n geweldig dier te zitten, wat ben ik blij dat ik toch de beslissing heb genomen om dit te doen!

Na een uur moesten we toch afscheid nemen van onze olifant, die inmiddels alle bananen van Amy had opgegeten. Ook werd er aardig gebedeld door de andere olifanten om bananen, één olifant kan 5.000 bananen per dag eten. Nu moet ik er wel bij vermelden dat de bananen hier stukken kleiner zijn dan die wij in Nederland bij de supermarkt kunnen kopen. De olifanten hadden aardig wat bananen weggesnoept en toen was het tijd voor ons om te gaan eten. Bij de tour zat een lunch, een heerlijke lunch met gevarieerde gerechten en als kers op de taart werd daar een olifanten biertje bij geserveerd. Nog na stuiterend van wat er net was gebeurt heeft iedereen uit de groep heerlijk gegeten.

De volgende stop op de tour was de tijger Zoo, een dierentuin waar ze meer dan 200 Bengaalse tijgers hebben. Het was een half uurtje rijden en bij aankomst was ik nog aardig enthousiast over wat er ons te wachten stond. Jack nam ons mee naar de ingang waar we een entree sticker kregen en daarna bracht hij ons direct naar de plek waar je op de foto kon met een jonge tijger die je de fles mocht geven, natuurlijk wel voor een kleine bijdrage. Iedereen uit de groep ging op de foto met de jonge tijger, ook ik, en staat enthousiast op de foto, maar vanaf daar ging mijn ervaring bergafwaarts.

De tijger Zoo is ook thuis voor 100.000 krokodillen, op het moment dat we langs het verblijf van de krokodillen liepen was er een show gaande en na een paar minuten was ik er klaar mee. De manier waarop er omgegaan werd met de krokodillen zou Steve Erwin hebben afgekeurd, dit was gewoon dieronterend. Had even gehoopt dat de ‘trainer’ in z’n bil gebeten zou worden door één van de grote krokodillen. Amy en ik besloten buiten een ijsje te eten en te wachten op aantal andere uit onze groep. Nadat de groep gedeeltelijk was herenigd liepen we wat rond over het terrein en kwamen we in een ruimte waar jonge tijgers in kooitjes zaten, een Aziatische dame stond met haar paraplu in de kooien de prikken en diverse mensen om haar heen riepen dat ze daar mee op moest houden. Deze dame, ook gast van de Zoo, kon alleen maar lachen en ik kon het niet laten om voor haar te staan en met m’n vinger richting haar te prikken. Haar reactie was lacherig en ze leek totaal geen spijt te hebben van het feit dat ze de jonge tijger met haar paraplu had geprikt. Voor mij was de lol er gelijk af en het liefste had ik direct naar huis gegaan maar de bus zou pas anderhalf uur later vertrekken.

Om tijd te doden zijn we over het terrein gelopen en het onprettige gevoel bleef, Orang Oetang gekleed in T-shirts die in hun neus werden geprikt en apen en capibara’s in veel te kleine kooitjes. Ook kwamen we langs een ruimte waar tijgers wonen en overal lag vlees, als attractie konden bezoekers op doosjes schieten en wanneer ze raak schoten viel er vlees in de leefruimte van de tijgers en ze hadden vlees voor een week. Waar ik me over heb verbaast, weet niet of het negatieve of positieve verbazing was, is dat in één van de ruimtes volwassen tijgers samenleven met een Afrikaans echtpaar. Naar mijn idee wonen er geen tijgers in Afrika, maar ik kan het mis hebben, en thuis zou ik wel wat meer onderzoek willen doen waarom mensen en tijgers samenwonen.

Verdoofd liep ik langs de ruimtes waar jonge tijgers werden gezoogd door een varken en een moeder tijger zorgde voor biggetjes. Ook hier zou ik wel wat meer over willen weten, maar wel thuis en niet in de Tiger Zoo. Nog steeds verdoofd heb ik naar de tijgershow gekeken en was blij dat we daarna onze weg konden maken naar de bus. Onderweg kwamen we nog een aantal tijger verblijven tegen, het leek erop dat het hier ooit was begonnen. Deze plekken hadden meer weg van een fijne leefomgeving voor een tijger, alleen was het erg vervuild en woekerde gras overal. Misschien is het allemaal een beetje uit de hand gelopen hier bij de Tiger Zoo en kunnen ze het niet meer aan. Als Marianne Thieme hier zou werken zou ze haar handen vol hebben, nu mag ik natuurlijk niet vergeten dat dit Thailand is en geen Artis maar dit is één van die plekken waar ik voor de eerste en laatste keer ben geweest.

Terug bij het schip heb ik Symen enthousiast verteld over de olifantentocht, was echt ontzettend leuk en kan iedereen het aanraden! Hij begreep m’n reactie betreffende de Tiger Zoo, maar het is niet anders. We hebben na het bijpraten lekker gegeten en zijn niet te laat naar bed gegaan waar ik lekker kon dromen over de hobbelige route op de olifant!