Na twee dagen lekker ontspannen en weinig tot geen verplichtingen hebben had ik vandaag echt een geweldige tour toegewezen gekregen! Vanmorgen mocht ik met 36 gasten van de Volendam op tour naar Ho Chi Minh City, HCMC, het voormalige Saigon! Dat de wekker op 5 stond en ik vanaf 6 uur in de show lounge moest stickeren vond ik helemaal niet erg, ik ging naar HCMC en was er helemaal klaar voor.

Zoals gezegd, de wekker stond vroeg en dat betekende ook vroeg ontbijten. Van thuis hebben we een aantal pakken Sultana’s meegenomen en heb snel voor vertrek daar nog een aantal van in m’n tas gedaan. Stickeren in de show lounge ging voorspoedig en voor ik het wist zat ik met alle gasten in de bus richting het voormalige Saigon. Gisteren even met thuis gebeld en m’n vader heeft me even een korte geschiedenisles gegeven rondom Vietnam, de Fransen en natuurlijk de Amerikanen. Het was wel een beknopte les maar nu begrijp ik wel beter waarom er in de ANWB Vietnam Wereldgids zoveel staat over Franse architectuur in de Vietnam.

De tijd in de bus werd vooral besteed met naar buiten kijken en naar de gids luisteren, hij was een aardige kwebbeltante en met een aantal Vietnam verteraren in de bus die voor het eerst terug kwamen in Vietnam werd het gesprek de gehele rit levend gehouden. Het uitzicht vanuit de bus was vooral stedelijk, ook hier hebben ze de familiebrommer en veel winkels sierde het straatbeeld. In Indonesië was overal reclame te zien, soms waren hele gebouwen in de kleur van een telefoonaanbieder geverfd, hier in Vietnam vallen de reclame borden in het niets met die van Indonesië. Wat je hier wel veel ziet is smalle hoge woonhuizen, iedereen wilt hier aan de straat wonen daarom zijn de huizen zo smal. De huizen zijn zo hoog zodat de bovenste twee verdiepingen ingericht kunnen worden als woonruimte en de beneden verdieping als winkel kan dienen.

Aangekomen in HCMC brachten we als eerste een bezoek aan het Historisch Museum, een ruim ingericht gebouw met voornamelijk archeologische opgravingen gedaan in de omgeving van HCMC. Museumbezoek was op eigen gelegenheid en al snel had ik het wel gezien en ging ik verder op onderzoek uit. Vanuit de achteringang van het museum zag ik een tempel staan, tijdens m’n wandeling daar naartoe werd ik geïnterviewd door een Vietnamese schoolklas en als tegenprestatie mochten ze voor mij het bord vertalen wat aan de voorgevel hing van de tempel. Kort vertaald stond erop dat wanneer ik respect toonde voor de tempel ik deze mocht bezoeken. Met veel bewondering heb ik genoten van het gebouw en alles eromheen. Het is vandaag zondag en in het park rondom de tempel waren veel activiteiten gaande, een gezellige boel! Op het moment dat ik terugkeerde naar het museum kon ik gelijk aanschuiven bij de voorstelling van waterpoppentheater. Tijdens deze voorstelling staan de poppenspelers tot hun heupen in het water en bewegen de figuren door het water. Een leuke kneuterige voorstelling die vooral voor vermaakt dient, en dat deed het!

De meeste Amerikanen aan boord van de cruiseschepen zijn gek op winkelen en daar springen veel van de gidsen en tours op in. Na het museum bezochten we een werkplaats waar ze lak kunst maken. Het is een combinatie van houtsnijwerk, inlegwerk van parelmoer en schilderkunst, echt monniken werk. Het was een prachtig gezicht om de mannen in de werkplaats aan het werk te zien, het eind resultaat is prachtig maar doordat het handwerk is is de prijs daar ook naar.

Tijdens een korte rit door de stad vielen de kerstdecoraties erg op, ook al is Vietnam geen katholiek land toch hechten de Vietnamezen veel waarde aan feestdagen als kerst en oud & nieuw. Volgens ons gids nemen Vietnamezen elke gelegenheid aan voor een feestje. De bus werd gestopt bij de Nha Tho Duc Ba, de Notre Damekathedraal van HCMC. Ondanks dat Saigon een metropool is. met 8 miljoen inwoners, doet de stad het helemaal niet vol aan. Op het plein voor de kerk was het gezellig rumoerig. Op het plein waren veel bruidsparen te vinden die een trouwfoto wilden voor de kathedraal, een prachtig gezicht.

Een postkantoor ontwikkelt zich zelden tot een toeristische attractie maar in Saigon is dit wel het geval. Hotel des Postes werd gebouwd 1886 en 1891 naar de ontwerpen van Alfred Foulhoux en Auguste Henri Vildieu. Het gebouw dient nog steeds als postkantoor en ook op zondag het dit kantoor open, even wat postzegels ingeslagen voor de post naar huis. Wat ik erg leuk vond bij dit postkantoor is dat de telefooncellen en pinautomaten in prachtige houten hokjes zijn ondergebracht, zo sta je een beetje uit het zicht en kan je rustig een privé gesprek voeren aan de telefoon.

In het Windsor hotel stond een uitgebreide lunch voor de Volendam gasten klaar, prachtig gedekte tafels stonden al op de gasten te wachten. Het buffet was jammer genoeg niet Vietnamees, of Frans, georiënteerd. De chef van dit hotel was vooral geïnspireerd geraakt door de Italiaanse en Spaanse keuken en het oordeel horende van de gasten mocht de kok nog wel even op cursus. Desalniettemin energie op gedaan voor de rest van de dag.

Het einde van tour omvatte een stadstour met de bus en een bezoek aan het onafhankelijkheidspaleis. Het gebouw ligt midden in een groot park waar nog veel dingen herinneren aan de oorlog tussen Vietnam en Amerika en het is hier waar op 30 april 1975 de Vietnamoorlog eindigde. Onze gids leidde ons door het hele gebouw, een indrukwekkend indruk liet het achter maar ik denk dat het meer indruk maakte op degene die de Vietnamoorlog van dichtbij hadden meegemaakt. Ik had inmiddels een nieuw vriendinnetje gemaakt, Elena een 3 jaar Amerikaans meisje dat samen met haar ouders in Zuid-Korea woont, en had het veel te gezellig om op de gids te letten.

Helaas was het na het onafhankelijkheidspaleis tijd om weer richting de Volendam te gaan. Graag had ik nog meer gezien van HCMC maar dat ging niet, hopelijk kan ik hier ooit terug komen voor een langere periode. Dit was pas m’n eerste dag in Vietnam maar begin al aardig verliefd op dit land te worden, heb echt het gevoel dat ik hier ooit terug moet komen. De rit naar het schip heb ik genoten van de uitzichten, altijd jammer dat de bus er zo langs moet razen.

Aangekomen op de Volendam was ik bang één van de laatste te zijn, maar dat bleek niet zo. Tijdens de vertrek omroep bleken diverse gasten, die zelfstandig op pad waren gegaan, nog niet terug te zijn gekeerd. Een half uur te laat kwamen er diverse taxi’s heel hard aanrijden richting het schip … het waren de laatkomers. Gelukkig konden we met alle gasten vertrekken richting Da Nang, onze volgende haven in Vietnam. De avond was heerlijk rustig, samen met Symen genoten van het wegvaren en heerlijk gegeten op het achterdek met prachtig uitzicht over de Vietnamese kust. Wat heb ik toch een mooi leven!