Vorige week stonden Erin en Jillian me op te wachten op Des Moines vliegveld, vandaag was het alweer tijd om me weg te brengen voor het volgende deel van m’n reis. De week ging zo ontzettend snel voorbij, het was een week vol emotie in het kwadraat. Onze vriendschap kan er weer een hele tijd tegen aan maar vijf jaar voor elkaar weer zien gaat zeker niet gebeuren.

Na afscheid genomen te hebben van Jillian, Nancy, Norb en Zoë de hond vertrokken Erin en ik richting Des Moines om nog even wat tijd samen door te brengen. We hebben heerlijk door het centrum gelopen met de zon om ons gezicht en hebben heerlijk gegeten bij een Italiaans Bistro, Centro. Nog even over alles praten waar we de afgelopen week geen tijd voor hebben gehad, maar om eerlijk te zijn, we zijn nog lang niet uitgepraat. We hebben nog dagen, weken en maanden nodig om alles te zeggen wat we op ons hart hebben … en opeens staan we daar, samen op het vliegveld waar we nog geen week elkaar in de armen vlogen. In een paar minuten probeerde we gepast afscheid van elkaar te nemen, maar het was zo vreemd om dat zomaar even te doen. Beide hadden we nog steeds het idee dat we elkaar morgen weer zouden zien, maar dat is helaas niet het geval. Nog een vluchtige zwaai en een kus en het was tijd voor mij om door de douane te gaan.

Bij de gate aangekomen bleek dat we geen haast hadden hoeven maken met het afscheid. In Denver had een tornado de aarde geraakt en het vliegveld was geëvacueerd, veel vluchten konden vanwege die reden niet vanaf Denver vertrekken of hun weg naar Denver maken. Tijdens het boeken van deze vlucht leek 1 uur en 15 minuten overstap tijd genoeg, maar wanneer je één uur vertraging hebt op je eerste bestemming blijft er maar weinig ruimte over. Mocht ik de vlucht op Denver niet halen kon ik mee met de vlucht van 8 uur mee naar Vancouver, enige nadeel dat die vlucht pas om 8 uur de volgende dag zou vertrekken. Na twee uur nerveus in m’n vliegtuig stoel te hebben gezeten werd ik door het vliegtuig personeel het vliegtuig uitgejaagd om snel m’n volgende vlucht te haal. Als een raket werd ik door het vliegveld gesneld … dit alles bleek voor niets want aangekomen bij de vertrek gate bleek m’n volgende vlucht ruim één uur te zijn vertraagd. Eén voordeel, ik hoef niet tot morgenochtend 8 uur te wachten om m’n weg naar Vancouver te maken.

Het wachten ging snel en voor ik het wist was ik bezig met het laatste deel van de reis voor vandaag. De vlucht ging voorspoedig, had drie stoelen voor mezelf en kon heerlijk in m’n boek genesteld de vlucht voorbij laten gaan. Veilig lande het toestel in Vancouver waar Patrick op me zat te wachten. Heb Patrick December vorig jaar ontmoet tijdens één van de Azië cruises, toeval treft dat hij in Vancouver woont en ik bij hem kan overnachten. Na een kort ritje naar zijn huis, wat je gerust een villa kan noemen, gezellig een flesje wijn open getrokken, wat gegeten en bij gekletst. Veel te laat gingen we naar bed, maar we geven gewoon de tornado en de vertragingen de schuld!