Waar gaat jouw volgende reis heen?
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
‘Kilometers spoor vliegen onder mij door, want ik ben op weg naar jou want ik ben gek van jou.’ De bekende woorden van Guus Meeuwis. Vandaag was ik niet onderweg naar iemand waar ik gek op ben maar er zijn wel kilometers spoor onder mij door gevlogen terwijl ik mezelf door de White Pass & Yukon Rail trein liet vervoeren van Fraser, BC – Canada naar Skagway, Alaska – USA. Hieraan vooraf ging trouwens nog een heel avontuur.
Al vroeg in de ochtend begon m’n wekker te joelen en was het tijd om op te staan en de ochtend routine uit te voeren. Ontbijten met Symen zat er niet in vanmorgen want die was pas om één oor gegaan en kon wel een goede nachtrust gebruiken, daarom maar bij een andere hut m’n ontbijt partner opgehaald. Paddy en Margaret hadden al tijden geleden de tour met de White Pass & Yukon Rail trein geboekt en ik ben op het laatste moment aangehaakt. In het Lido onszelf voorzien van voldoende energie voordat we op pad konden. Gelukkig stonden er geen hordes gasten, zoals gisteren, te stuiteren om aan wal te gaan en konden we ons rustig naar onze bus vergeven. Bij de bus stond Jacob, een student vliegtuig piloot uit Utah, onze gids voor vandaag. Na een korte paspoort controle en veiligheid instructie kon het avontuur beginnen.
We begonnen met een korte stadstour door Skagway, de stad heeft in de zomer een populatie van 1500, in de winter daalt dit naar 700. Het stadje heeft een aardig centrum, waarvan de meeste winkel speciaal voor toeristen zijn, en ook een redelijk formaat residentieel gedeelte. Als je dat eenmaal voorbij bent kom je nog een enkel verdwaald huis en fabriek tegen maar al gauw ziet het er erg onbewoond uit. Nou ja … voor zover wij konden zien, nadat we aardig wat waren gestegen in hoogte begon de dichte mist op de trekken en konden we niets meer zien, alleen een enkele boom dicht langs de rand van de weg. Pas bij de Canadese grens, waar de control ontzettend vlot verliep, begon het weer op te trekken en konden we genieten van de Yukon. Jacob vertelde honderd uit over de omgeving, de Klondike ‘goldrush’ periode, de White Pass & Yukon Rail en het programma van vandaag. Tijdens de route maakte we diverse stops, maar de beste van dit alles was toch wel toen we bij de ‘Carcross Desert’ aankwamen. De kleinste woestijn ter wereld dat ontzettend veel weg had van de Egmondse duinen. Zie je eerst alleen maar bergen en naaldbomen uit het raam kom je opeens langs een woestijn, ongelofelijk. Prachtig om te zien en ook ontzettend leuk om even in rond te lopen.
Voor de lunch bleven we in Carcross, wat staat voor Carriboe crossing. Bij het informatie centrum stond een heerlijke BBQ lunch voor ons klaar en we kregen toegang tot alle faciliteiten op het terrein. We brachten een bezoek aan het ‘Yukon wildlife museum’ waar je een expositie ruimte kon bezoeken met bizon, beren, een Bengaalse tijger, herten en leeuwen. Wij waren erg verrast dat sommige van deze diersoort voorkomen in de Yukon, maar ja soms weet een mens niet alles. We brachten een kort bezoek aan de hondenkennel met daarin de husky’s voor het slee rijden en net voordat de bus zonder ons zou vertrekken was er nog tijd voor een lekker ijsje. Tours vanaf het schip hebben echt de mentaliteit ‘zoveel mogelijk zien in zo’n kort mogelijke tijd’, naar Carcross reden we in een snel vaart naar het Emerald meer, brachten we een bliksembezoek aan het centrum van Carcross waar we een Yukon stempel voor in ons paspoort konden krijgen en maakte we haast om op tijd in Fraser aan te komen om de trein te halen, want daar draaide vandaag uiteindelijk om.
De trein haalde we op tijd en twee uur lang heeft iedereen kunnen genieten van prachtige uitzichten. De busrit was leuk met mooie uitzichten, begrijp me niet verkeerd, maar vergelijken met het uitzicht vanuit de trein was het er niets bij. Overal licht nog sneeuw wat je vanuit de trein zoveel beter kan zien, als het aan mij lag deed ik alles met de trein maar helaas kan ik nog niet de Atlantische oversteek maken met de NS High Speed.
Aangekomen op het station stond Symen op me te wachten, helemaal hyper vertelde ik hem over de geweldige treinreis. Het is niet mogelijk om te vertellen hoe leuk dat was, het was zo mooi. Voor ieder wie ooit deze kant opkomt, het maken van de reis met de trein is zeker de moeite waard! Nadat ik getracht had Symen alles te vertellen samen een rondje Skagway gemaakt waar we uiteindelijk bij de Skagway Brewing Co. eindigde. Onder het genot van een koud biertje en een lekkere maaltijd nog maar twintig keer aan Symen verteld hoe leuk de dag was en uiteindelijk de weg terug naar het schip gevonden waar ik voldaan snel ik slaap ben gevallen.