Vanaf Alkmaar is het een paar uur naar zowel de Duitse, Luxemburgse en Belgische grens. Doe er nog een paar uurtjes bij en je zit in hartje Parijs. In Amerika en in Canada is het zo anders, het kan soms een hele dag duren voordat je de staat uit bent. Gelukkig is de afstand tussen Tacoma en Vancouver maar vier uurtjes en redelijk te vergelijken met de Nederlandse afstanden naar landgrenzen. Al zijn de meeste Europese landgrenzen enkel herkenbaar door een bordje heb je hier nog echte grenscontrole posten.

De ochtend ging voorspoedig voorbij en voor we het wisten zaten we in de auto en konden we Mt. Reinier aan onze rechterkant voorbij zien gaan. Hij was zo goed zichtbaar vandaag, geen enkel wolkje rondom de berg. Met een lekker muziekje op de achtergrond lieten we de Amerikaanse mijlen achter ons en zagen we de Canadese kilometers voor ons. Het was redelijk druk voor de Canadese grens, toch hoefde we maar een half uurtje te wachten voor we de grens konden oversteken en richting Vancouver gingen.

Het was me niet eerder opgevallen maar de Canadese wegbewijzering heeft veel weg van de Belgische. We hadden een aantal verkeersborden gemist doordat ze pas getoond werden op het moment dat we al op de afslag hadden moeten zitten. Niet zo’n groot probleem dachten wij, de Canadese en Amerikaanse straten zijn grotendeels in blokken opgedeeld. Wel viel het ons op dat we redelijk alleen door de straat reden, we deelde de weg enkel met bussen. Na wat speurwerk bleek dat we de verkeersregels overtraden, deze weg was namelijk afgesloten voor auto’s. Misschien was het ons Amerikaanse nummerbord, maar de Canadezen zijn erg rustig en galant want we hebben geen middelvingers gezien of getoeter gehoord. Was dit gebeurd in Amerika dan hadden we dat zeker gemerkt, met regelmaat kregen we in de VS een middelvinger of getoeterd te horen zonder enige aanleiding daartoe. Zeker veel frustratie die ze hier niet hebben.

Waar Steamworks Brew. Co. in de winter van 2010 de Duitse versie van het Holland Heineken huis was, werd het vandaag ons lunch adres. Nadat we de auto geparkeerd hadden en Symen opgepikt kon Lynette het gaspedaal loslaten en zaten we gezellig met z’n drietjes te kletsen over hoe een leuke week iedereen had gehad. Jack en Lynette hebben genoten van mijn gezelschap en ik heb ontzettend genoten van de week bij hen, een heerlijk uitstapje. De lunch bij Steamworks was enorm, de porties waren genoeg voor een heel weeshuis en ook de biertjes komen hier in glazen die je gemakkelijk kan delen. Dit is de reden waar je hier de ‘leftovers’ mee naar huis kan nemen.

In het parkeergarage was het tijd om afscheid te nemen van Lynette, het was een heerlijke week maar nu is het tijd om Symen voor een weekje te pesten. Op het moment dat wij met de koffers en tassen lekkers onze weg naar boven maakte was er nog een laatste zwaai en handkus voordat onze wegen scheiden. Aan boord was het weer snel zoals vorige week, het voelt inmiddels als thuis. S ‘avonds lekker gegeten in de dining room en Symen helemaal op de hoogte gebracht van alles wat ik de afgelopen week heb gedaan, en andersom.