Het woord opgeven komt niet voor in ons woordenboek, een keertje moet het toch wel lukken?! Vanmorgen hadden we te horen gekregen dat we een plaatsje hadden bemachtigd bij de helikopter en hondenslee tocht, de dame en heren van de excursie-balie hadden er alles aan gedaan twee plekjes vrij te houden en het had gewerkt. Gisteren had ik helemaal geen zenuwen, misschien omdat ik al vermoedde dat het niet door zou gaan, maar nu stond ik toch wel te stuiteren. Nu ging het toch echt gebeuren. Er helemaal klaar voor gingen we naar het verzamelpunt op de pier … maar daar zagen we al de teleurgestelde gezichten van het excursie-team. De touroperator had net medegedeeld dat de hondenslee tours niet konden vertrekken, het weer was toch slechter dan wij hadden incalculeren. We kregen direct een ander aanbod, of we zin hadden om richting Haines te gaan? Nou dat had ik wel, helaas was de tour zeven uur en moest Symen verstek laten gaan vanwege werkverplichtingen. Weer teleurgesteld verliet hij het toneel, ik hoop zo dat het tijdens de volgende cruise wel lukt.

Paul was de eerste gids van vandaag, hij verzamelde alle gasten die richting Haines gingen vandaag. Had eigenlijk geen idee wat ik vandaag wel niet ging doen, normaal lees ik me wel even in maar daar was nu geen tijd voor. Door Paul werd de hele groep op de ferry gezet, waar we op werden gevangen door Adam, richting Haines. Een geweldige vaartocht door de fjorden met uitzicht op een hangende gletsjer. Adam vertelde vol enthousiasme over de omgeving, grappig detail is dat hij helemaal niet van hier maar voor mij toch als een lokale klonk. De boodschap was overgekomen, dit is een geweldige plek om te wonen. In Haines gaf Adam het stokje over aan Karen, die ons stond op te wachten op de kade. Zij was enkel het welkomstcomité in Haines want al gauw zaten we bij Rachelle in de bus die ons naar Chilkat zou brengen. Kreeg even de indruk dat we nu al de helft van de inwoners van het dorp hadden ontmoet.

Tijdens alle ontmoetingen kwam ik erachter wat het plan was voor vandaag, een vaartocht over de Chilkat River dwars door het Amerikaanse zeearend reservaat. Bij Chilkat tours werden we ontvangen door Duck en Jerry, onze kapiteins voor vandaag. Voordat we aan boord mocht gaan van de boten werden we eerst in, extra, warme kleren gehesen en kreeg iedereen een deken om warm te blijven. Gepakt en bezakt betraden we de boot en kregen we een korte instructie over de toer, en toen konden we gaan. We lieten prachtig panorama’s aan ons voorbij gaan, wat een schitterende natuur. Je kan hier alleen komen per boot, er zijn hier geen wandelpaden of autowegen te bekennen. Iedereen hield zijn ogen open voor beren, elanden en zeearenden. We hadden erg veel geluk met de laatste, zo kwamen een nest met jongen en moeder tegen, vader zeearend zat op de uitkijk in een andere boom en niet veel verder kwamen we twee zeearenden tegen die hun eigen variatie van tikkertje aan het spelen waren. Tijdens de tour werd ons vertelt dat een zeearend paar hun hele leven bij elkaar blijft, het paar gaat enkel uit elkaar als het niet lukt om samen voor nageslacht te zorgen. Ook kregen we een aantal verhalen te horen over botsingen met vis, wanneer een zeearend een vis heeft gevangen kan hij deze niet eerder loslaten totdat hij zijn vleugels kan laten rusten. Door het troebele water hier gebeurt het nog wel eens dat een zeearend een te grote zalm vangt en door de vis het water word ingetrokken en gered moet worden door mensen, of dat arend en vis bovenop een auto storten omdat de vis veel te zwaar is en de arend niet los kan laten. Rachelle had veel moeite om aan de verzekeringsmaatschappij uit te leggen dat de deuk in haar auto kwam door een gevallen vis!

We hadden geen geluk als het ging om elanden en beren, die worden nog wel eens gespot tijdens deze tour, toch was het de moeite waard om mee te gaan over het water van de Chilkat rivier. De natuur is hier adembenemend en indrukwekkend. Terug aan wal en bevrijd van alle extra kilo’s kreeg iedereen een hotdog om te roosteren boven het vuur, een warme beker chocolademelk en schaal chili erbij en iedereen kon lekker doorwarmen. Het was een heerlijke late lunch en terwijl iedereen lekker zat te smullen kregen we uitleg over hoe ze hier in Alaska hamsteren voor de winter. Zo mag een gezin één zwarte beer en eland afschieten voor het vlees, ook mag er maar een bepaalde hoeveelheid vis worden gevangen per persoon maar volgens Rachelle is dat meer dan voldoende. Jagen en visvangen is hier een familieaangelegenheid, wanneer kinderen hier een jaar of 12 zijn krijgen ze op school les over hoe ze om moeten gaan met een geweer en pistool. Dit is om kinderen alert te maken op de gevaren maar ook henzelf en hun familie te beschermen tegen beren want die bezoeken hier met regelmaat nog wel eens de achtertuin. Ik vond het interessant om te horen dat hier zo goed om wordt gegaan met de voorlichting over wapens, denk dat ze dit zouden moeten doen op elke school in de Verenigde Staten. Aan het einde van de voorlichting krijgen de kinderen hier een training in het gebruiken van de wapens, is in mijn ogen niet nodig in gebieden waar geen beren wonen maar enige voorlichting is misschien wel op z’n plaats als ik alle schietincidenten op tv voorbij zie komen.

Opeens was het tijd om de gehele heenreis weer in tegengestelde richting terug te maken richting Skagway. Het was een prachtige rit terug en de kapitein van de ferry trakteerde ons zelfs nog op een close-up van een waterval. Weer veilig aan wal in Skagway direct richting Symen, even kijken of hij de teleurstelling inmiddels al had verwerkt. Hij kon weer lachen en zag het positief tegemoet om over twee weken samen op pad te gaan. Onder het genot van lekker eten en een biertje Symen de oren van z’n hoofd gekletst over m’n dag, heb me echt heel erg goed vermaakt. Begin Alaska steeds meer in m’n armen te sluiten, misschien komt het ook wel omdat ik nu weet wat ik kan verwachten en in 2010 was het allemaal nog nieuw en werd ik verrast door alles.