Het bevalt me prima, weekje bij vrienden en dan een weekje mee varen. De afwisseling werkt inspirerend en zorgt ervoor dat ik kan blijven genieten van de herhalende Alaska havens. Het enige nadeel aan om de week aan boord komen is dat ik elke keer als ‘new crew’ wordt betitteld en elke Ketchikan de ‘new crew drill’ moet bijwonen. Voordeel hieraan, ik zou nu precies moeten weten wat ik moet doen ik geval van alarm en de antwoorden op de vragen die de training officier stelt zijn me inmiddels ook bekend en kan ik zonder te veel inspanning beantwoorden. Nu moet ik bekennen dat ik de afgelopen week met Symen ook hard heb geoefend op de antwoorden!

De training ging goed, het is belangrijk dat iedereen weet wat hij moet doen als er iets gebeurt. Je kant pas een ander redden in nood als je weet hoe je jezelf moet redden, en daarom is het zo belangrijk dat deze trainingen worden gegeven, soms tot vervelends toe. Daarna is het altijd lekker om even te ontspannen, en wat doe je op een dag al vandaag? Lekker met z’n tweetjes slenteren in de regen. Zo’n miezer die we in Nederland ook wel kennen, waar je natter van wordt dan je in eerste instantie had verwacht. Onder de afdakjes van winkels door zijn we naar de voormalige Rosse buurt van Ketchikan gegaan, Creek Street. Schattige zelfstandige winkeltjes, geen ‘diamont international’ of ‘word of jewels’ maar First Nations kunst en prachtige zilversmeden sieraden. Een verademing om hier te lopen in vergelijk met de winkels tegenover het schip. Van een tourpropper hier kregen we de tip naar de Fox Lodge te gaan, het sterren restaurant van Ketchikan met prachtig uitzicht over de stad.

Met het trammetje de berg op en voor we het wisten stonden we bovenaan en konden we genieten van een schitterend uitzicht. De Fox Lodge hadden we zo gevonden maar de ambiance was niet wat wij van een restaurant met drie sterren verwachten. Het leek meer op de kantine van de lokale voetbal vereniging. De gezelligheid was ver te zoeken en de bediening had zeker last van een regen dip want ze keken net zo somber als het weer buiten. Toch besloten aan te schuiven, wat drinken te bestellen en het menu te bewonderen. De gerechten op het menu leken in geen velden op wegen bij het restaurant te passen. We besloten voor de brie & krab dip te gaan, wat maakte wij een geweldige keuze! Een hemels gerecht, romig maar hartig, zacht maar zout … oh dit is zo lekker. Het vers gebakken brood en appel partjes likte we het bakje helemaal uit totdat het glazuur van het schaaltje kwam. Dit gerecht is echt een aanrader, mocht iemand een goed recept hebben hiervoor, of het recept van Cape Lodge, dan hou ik me aanbevolen!

Als afsluiter hadden Symen en ik de sandwich van de dag, een lekker broodje met versgebakken vis. Lekker simpel na het uitbundige voorgerecht, niets wat hieraan nog kon tippen! Na al het lekkere eten zijn we terug gegaan naar beneden en hebben we bij één van de kunstnijverheidswinkels op Creek Street een houten kunstwerk gekocht in First Nation stijl voor in de woonkamer. Soms beginnen de muren wel een beetje op een tentoonstellingsruimte van het Tropen Musuem te lijken. Nog even een rondje door de stad voordat het weer tijd was voor Symen om richting zijn werk te gaan. De middag was lekker rustig, beetje de was gedaan, opgeruimd en dat soort dingetjes. Een lekkere middag was het daarvoor aangezien het buiten toch druilerig weer was. S’avonds lekker gegeten, maar het mocht niet tippen aan de brie & krab dip van vanmorgen.