Het lange wachten werd vandaag beloond, waar we eerder teleurgesteld werden met schuddende hoofden en trieste gezichten stond er vandaag op de kade van Juneau een dame op ons te wachten met een stralende lach op haar gezicht. Niet snel nadat we haar hadden aangesproken verscheen een soortgelijke lach, al dan niet groter, op ons gezicht want waar vanmorgen alle helikoptertours werden afgelast gingen die van vanmiddag gewoon door! Wel moesten we wachten op die van drie uur, ons gewicht zou niet passen in de groep van twee uur, maar er waren nog genoeg kilo’s vrij op de latere trip.

Dan eerste maar even koffie drinken bij Rookery Café, even de administratie gedaan doormiddel van de aanwezige wifi om niet veel later ons gewicht op een briefje te noteren bij de goedlachse dame op de kade. Mijn voeten hebben in al geen weken een weegschaal aangeraakt en om eerlijk te zijn zou ik echt niet weten hoeveel ik weeg, ik bleek een correcte schatting te hebben gedaan want we bleven hangen in de lucht en het feit dat ik nu deze blog typ betekend geen overgewicht in de helikopter.

Drie jaar geleden, zelfde periode, zelfde haven, soort gelijke cruise … Een foto van iemand die nogal veel op mij lijkt met een boos gezicht op hetzelfde bankje waar ik vandaag plaats nam om schoenhoezen aan te doen. Ik kan die dag me nog zo goed voor de geest halen, wat was ik zenuwachten en ik kan je zeggen dat dat mijn humeur niet ten goede doet. Gelukkig verdwenen de zenuwen als sneeuw voor de zon enkele seconden nadat de helikopter los kwam van de grond. Nu drie jaar later waren er wel zenuwen maar het meisje op de bank kon dit keer wel lachen en minimale grapjes kon ze ook waarderen. En alsof de planningsmanager het kon aanvoelen, ik werd voorin de helikopter gezet. Het was een prachtige rit, echt zo genoten van het uitzicht, soms even achterom kijkend of Symen er nog wel was. Vanaf de Taku gletsjer maakte we onze weg naar de Norris gletsjer richting het hondenslee kamp.

Wat daar op ons stond te wachten, meer dan honderd enthousiaste honden wachtend om een trainingsrondje over de gletsjer met ons als passagiers. Op de gletsjer kregen we een uitleg over de gang van zaken in ‘Dogs World’, de mushers zijn hier voor gemiddeld zeven dagen waarna ze twee dagen vrij zijn. De honden, meeste zijn eigendom van de mushers, verblijven op de gletsjer van mei tot september en worden samen met alle benodigdheden voor dit kamp met de helikopter weggebracht en aan het einde van het seizoen weer opgehaald. Onze musher heette Jeramajah, winnaar van de junior Iditarod. Deze hondensleerace is 150 km lang, de senior versie is daarentegen 1688 km en de gemiddelde deelnemer doet er 8 dagen over om deze afstand af te leggen, onze musher had 26 uur nodig om de finish te halen van de junior race en dat is inclusief de tien verplichte rusturen.

Het rijden op de slee met de honden was echt een geweldige ervaring, de natuur is prachtig zo op de gletsjer en er is zoveel te zien terwijl de honden de slee achter zicht voorttrekken. Ook Symen en ik mochten even voor musher spelen, wat was dat een avontuur. Hoog boven de passagiers en de honden voor je uit zien rennen. Echt zo gaaf om dit nu te mogen meemaken, wat hebben we een mazzel met dat we dingen zoals dit mogen meemaken. De tijd ging veel te snel voorbij, weer aangekomen bij het basiskamp hadden we amper tijd om Jeramajah zijn honden te ontmoeten omdat de helikopters weer onze kant op kwamen om ons op te halen.

En daar zaten we weer, in de helikopter terug naar Juneau met een voldaan gevoel dat we dit toch maar even hadden gedaan. Wat een geweldige ervaring. Net even de foto’s bekeken en wat zijn die mooi geworden, zitten echt mooie plaatjes tussen. S’ avonds lekker gegeten in de diningroom en koffie gedronken met Sara, zij telt de walvissen in Glacier Bay voor een project voor haar PhD. Was een heel interessant gesprek, maar toch zaten Symen en ik nog op de gletsjer met de honden en niet al bij Glacier Bay met de walvissen.