Verzonken in de laatste bladzijden van m’n boek, en de eerste van het nieuwe boek, vergat ik helemaal een kijkje te nemen bij de gletsjers. Gelukkig was ik nog net op tijd om van de gletsjers onderweg een glimp op te vangen en Marjorie in volle glorie te zien. Ook waren Symen en ik even langs de parkwachters gegaan om te vragen waarom de Grand Pacific, de gletsjer naast Majorie, zo zwart is in vergelijking met de gletsjer ernaast. Dit komt doordat de Grand Pacific aan het sterven is, de gletsjer bestaat nu enkel uit ijs dat vermengt is met modder en stenen. Doordat er geen verse sneeuw meer op de gletsjer valt is hij niet wit maar pik zwart en lijkt het alsof hij van asfalt is gemaakt.

Na de lunch en de route door de baai heb ik me warm aangekleed om me bij Sara te voegen. Sara telt de walvissen in de baai en het nationale park. Ook observeert ze het gedrag van de walvissen, vertonen ze ander gedrag in het nationale park met de cruise schepen in de buurt dan in gebieden waar deze schepen niet varen? Sara heeft nog niet genoeg data verzameld om hier al verslag over te doen en na vandaag kon ze zeker nog geen conclusie schrijven. Slechts op één plek zat er een groep van acht, verder was er geen walvis te bekennen. In vergelijking met vorige weken leken de walvissen wel op vakantie of al begonnen te zijn aan hun migratie naar Hawaii. Voor de migratie is het wat vroeg en aan het aantal vissersboten onderweg te zien is het eten ook nog niet op, dus het blijft een raadsel waar de walvissen waren vandaag.

Rond een uurtje of 6 was Sara het helemaal zat en besloot ze mee naar binnen te gaan. Symen en ik hadden haar uitgenodigd om met ons te gaan eten in de diningroom, daar was ze nog niet eerder geweest, maar ze moest wel even in een jurk worden gehesen. Gelukkig had ik een aardige keuze in de kast hangen en kon ze daarvan eentje lenen. Na de kledingruil werd het tijd om me klaar te maken voor het formele diner.

Het was een ontzettende gezellige avond, we hebben de gesprekken die we op de boeg waren begonnen afgemaakt en zijn nieuwe begonnen. Het is echt een genot om iemand zo te zien genieten van eten, Symen en ik hebben ook heerlijk gegeten. Wat is het jammer dat ik deze week pas echt kennis heb gemaakt met Sara, we hebben het zo gezellig gehad en nu ga ik woensdag alweer naar huis. Ze wil nog meer studie rondjes maken naar Alaska, dus wie weet houden we contact.