En dan ben je opeens weer in Nederland, omringt door familie en krijg je van je vrienden allemaal lieve berichtjes of de vlucht naar huis voorspoedig was verlopen. Daar ging natuurlijk nog wel een hele reis aan vooraf.

Dinsdag was het pakdag, de meeste spullen paste in m’n koffer en de spullen die ik nog snel nodig heb komen in september met Symen mee naar huis. Opeens was de hut veel leger dan toen mijn spullen er nog uitgestald stonden. Nu heeft Symen weer alle ruimte voor zichzelf en kan hij weer rustig slapen. We hebben s ’avonds lekker gegeten in de diningroom en hebben genoten van de Jasmijn IPA die ik eerder had meegenomen uit Seattle. Het was een heerlijke avond, nog even samen voordat ik weer naar huis zou gaan.

Woensdag in Vancouver ging alles voorspoedig, in de ochtend moest ik door de douane en even m’n koffer bij het HAL kantoor inleveren om daarna weer aan boord te gaan om nog even bij Symen te zijn. De laatste spullen in de hut opgeruimd en daarna lekker samen geluncht, in het LIDO kwamen we Menno tegen en ook hij moest naar het vliegveld dus kon ik mooi met hem meerijden. Vanaf dat moment ging de tijd snel, nog even de laatste dingen klaarmaken voor vertrek en voor we het wisten was het half 1, tijd om Menno te ontmoeten bij de gangway. Even de koffer gehaald bij Martina in het HAL kantoor en de taxi, het afscheid met Symen was kort maar krachtig want beide zijn we niet zo goed in het nemen van afscheid.

Op het vliegveld ingecheckt, m’n koffer woog 23,2 kg en mocht mee!, en snel door de douane gegaan. Omdat ik meestal geen liefhebber ben van het vliegtuigmenu besloot ik nog even wat te eten en wat te drinken. De vertrek hal was een oase van rust met diverse kunstwerken in First Nation stijl, te samen met vijvers en beekjes. Bij de gate was het aardig druk, volle vlucht, maar het grond personeel had de passagiers zo in de kist en we konden ruim op tijd vertrekken naar Amsterdam. Ik had een zitplaats met beenruimte waar je u tegen zeg, een heerlijke plek. De dame naast me is Nederlandse maar is 31 jaar geleden geëmigreerd naar Canada. Al 15 jaar wacht ze om terug te gaan naar Nederland, nu eindelijk was het zo ver om terug te keren. We hadden gezellige gesprekken, maar hebben ook genoten van films (Safe Haven en Quartet), toch wel lekker eten en een gemoedelijke vlucht.

En daar kwam IJmuiden al in zicht, de vlucht ging zo voorspoedig en heb zo genoten van de weg naar huis. Nu was het eindelijk zo ver! Zag Nederland onder me liggen en het was tijd om weer naar huis te gaan. Helaas duurde het wat langer dan verwacht vanwege een landing op de Polderbaan. Dan krijg je smsjes van ‘Oh je bent geland!’ en ‘Tot zo!’, maar je weet dat het nog wel even gaat duren voor je het thuisfront zal zien. Gelukkig stond er geen file op de Polderbaan en ook al was het druk op Schiphol intern ging het ook allemaal in sneltreinvaart. Bij de douane stond er een heel comité op valse paspoorten te controleren maar die van mij hoefde niet aan een extra controle te worden onderworpen, gelukkig maar! M’n koffer lag al op de baan en m’n moeder stond al in de aankomst hal op me te wachten. Wow, ik ben weer thuis!

Toen waren de zes weken opeens voorbij. Wat heb ik veel mee mogen maken, heb Erin na vijf jaar weer gezien en Jillian na vier jaar eindelijk eens mogen ontmoeten. Heb heerlijke weken gehad aan boord van de MS Volendam, heb genoten van m’n week in Washington State en heb Vancouver onveilig gemaakt tijdens m’n verblijf daar. Toen ik op het vliegtuig stapte was het goed en nog is het goed, het is lekker om weer thuis te zijn en om met iedereen die me lief is bij te praten over de afgelopen weken. Het volgende avontuur? Symen en ik hebben wel al wat ideeën, maar die moeten we eerste even uitwerken voor we die delen.