Het is al een paar jaar geleden, maar ik zal het bezoek aan Trinidad & Taboga niet snel meer vergeten. Het was een prachtige dag, toch was ik van plan om wifi te zoeken. Dit plan ging direct van de baan toen ik het terminal gebouw van deze haven verliet. Ik lieg niet wanneer ik zeg dat er ruim 50 lokale bij de uitgang stonden te wachten om ‘ons’ mee te nemen in hun taxi’s. De mannen hadden een Caribisch uiterlijk en waren recht door zee. Er werd niet lief gevraagd of je zin had in een ritje, je werd zowat in de taxi geforceerd. Na een minuut of anderhalf had ik het wel gezien en met spoed haastte ik me terug naar het schip.

Wil niet zeggen dat het vandaag zo erg was, maar we zijn zeker 50 taxi chauffeurs gepasseerd op het moment dat we opzoek waren naar wifi. Ook waren deze mannen niet zo heel goed gemanierd. Het begrip ‘nee’ konden ze ook hier niet en tegen afwijzingen konden de heren niet zo goed. Wat doe je eraan?

Eline en ik besloten de mannen achter ons te laten en in een beach bar, vlakbij het schip, wat wifi op te zoeken. Met een prachtig uitzicht op de Maasdam was het tijd om contact te leggen met het thuisfront. Alles is goed thuis en ook hier valt het weinig te klagen. Weinig? Ja weinig, want de tijd gaat eigenlijk veel te snel!