Als klein meisje kon ik heel dicht bij de tv staan wanneer er muziek op te zien en horen was. In mijn fotoboek zit een foto van zo’n moment, de foto daarna is dat ik dirigerend door het huis loop. Van jongs af aan ben ik gefascineerd door muziek. Zelfs het geluid van een draaiorgel in een drukke winkelstraat kan me aan het huppelen krijgen. En vrolijk muziek in een museum kan er voor zorgen dat ik dansend de schilderijen passeer. Geëmotioneerd kan ik raken van muziek, altijd positief, al hoort daar zo nu en dan ook een traantje bij.

Edinburgh Royal Military Tattoo, we hebben er allemaal wel eens wat van op tv gezien. Mannen in kilts met doedelzakken die voor het kasteel marcheren, dat is het beeld dat bij mij opkomt wanneer ik aan de Tattoo denk. En natuurlijk aan de inkt variant. Dit jaar werd de 69ste editie gehouden, en ik kreeg op het laatste moment de kans om de Tattoo bij te wonen.

Regenponcho’s gingen de hele dag al als zoete broodjes over de toonbank hier aan boord, echt Brits weer teisterde Edinburgh al de hele dag. In de tender naar de wal waren we omringt door water, de zee onder ons en het hemelwater daarboven. De busrit naar Edinburgh was droger, de lucht begon lichter te kleuren en langzamerhand werden paraplu’s en poncho’s opgeborgen. Volgens een aantal passagiers zou het droog blijven, het weerbericht zei iets anders … normaal geloof ik dat laatste, nu hoopte ik dat het eerste gelijk had!

De stad werd gevuld door mensen, optredens en gezelligheid. Augustus is naast de maand van de Tattoo ook de maand van het Fringe festival, helemaal in het teken van uitvoerende kunsten. Dit zou een maand zijn waarin ik zeker wat langer in Edinburgh had willen blijven.

Aankomst bij het kasteel was druk, duizenden bezoekers zochten naar hun stoel … het enige wat nog nat was na de heftige regen van vandaag. Gelukkig had ik een handdoek mee gebietst zodat ik droog kon zitten. Terwijl belangrijke gasten werden aangekondigd en rode lopers uitgerold werden kon ik de ambiance goed in me opnemen. Het kasteel op de achtergrond maakt het een bijzonder geheel, het is niet zomaar een stadion waar artiesten optreden, de lokatie draagt bij aan het bijzondere van dit event.

Stilzitten was eigenlijk geen optie, al zaten de mensen rondom me wel heel erg stil op hun stoel. Militaire bands uit Canada, Beijing, Christchurch, Tasmanië, Nigeria, Duitsland, Trinidad en Tobago, Lyon, Ierland, Schotland en andere delen van het Verenigd Koninkrijk kwamen voorbij. Traditionele Tattoo dansers werden begeleid door meer traditionele muziek. Een act later waren we op het Oktoberfest, bij de Carnival in de Cariben, zagen we een Nieuw Zeelandse groep de Haka uitvoeren en zongen we mee met Bruno Mars. Mocht er vanaf nu iemand zeggen dat de Tattoo saai is, met die persoon ga ik zeker een discussie aan. Saai was het zeker niet. Er waren zelfs momenten dat ik de tranen weg moest slikken, zo mooi en ontroerend was het. Zo hoort muziek te zijn.

Een avond om nooit meer te vergeten, in Oktober ben ik één van de eerste die een dvd van deze Tattoo bestel voor in de boekenkast!