Waar gaat jouw volgende reis heen?
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Hier vind je mijn reiservaringen welke jouw de benodigde inspiratie kunnen bieden.
Weet je nog, de vlinders in je buik de dag voordat je jarig was? Of je enthousiasme rondom de feestdagen? Herinner je het? Of misschien hebt je het nog … Hier in ons quarantaine hutje heerst nu een vergelijkbaar gevoel, of eigenlijk op de hele galerij. Vandaag is dag elf van onze viertien dagen in isolatie en we kunnen niet wachten wanneer we met onze eigendommen een voet over de drempel mogen zetten en deze hut gaan verlaten, de vrijheid tegemoet.
Ongelofelijk eigenlijk hoe een mens kan uitkijken naar zelf isolatie. Elf dagen geleden wisten we niet wat ons te wachten stond, maar nu kan ik met zekerheid zeggen dat ik dit niemand aan kan raden of toewens. Wat wel m’n hart breekt is dat er mensen zijn die ook buiten de corona crisis zo leven, niet de mogelijkheid hebben om te gaan en te staan waar ze willen. Deze dagen is er respect ontstaan voor wie dit 365 dagen per jaar doet. En nu snap ik ook waarom dieren in de dierentuin ijsberen. Geen idee of het inmiddels is veranderd, de laatste keer dat ik in Artis was had de tijger minder ruimte dan wij nu. Ik kan me nu wel voorstellen hoe een tijger in een kooi zich voelt, want ik voel me verdomde opgesloten.
En ja … de lieve collega’s van Symen uit de hotelafdeling komen drie keer per dag eten brengen. Het menu is wat beperkt en kan meer groente en fruit gebruiken, toch smaakt het elke dag weer smakelijk en ziet het er goed uit. HAL heeft de Nieuw Statendam gratis internet geschonken. De jongens van de wasserette zorgen ervoor dat ons ondergoed wordt gewassen en opgevouwen bij ons komt, stiekem denk ik dat ze ze ook nog strijken want ik krijg ze nooit zo strak uit de droger. Dorst? Dan bel je tussen 16.00 – 22.00 u. de bar, niet veel later staan er gekoelde drankjes voor je deur. We hebben een balkon waar we heerlijk kunnen buiten zitten en een prachtig uitzicht hebben over de zee. En het meest belangrijkste is nog wel dat we samen zijn en beide gezond.
Ja … toch voel ik me opgesloten. We kunnen geen kant op, tuurlijk snap ik waarom dat is. Het is voor het goede doel. Het is dat opgejaagde gevoel terwijl je tegelijkertijd geen motivatie kan vinden om ook maar iets te ondernemen. Wanneer ik een rondje maak op Facebook, Instagram en een aantal nieuwsbrieven lees kom ik wel tot de conclusie dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Zelfs op het moment dat er toegang is tot een supermarkt en alles online te bestellen valt dat je denkt nodig te hebben is het hebben van dit gevoel niet ongewoon. En dat sterkt me. ‘We are in this together’ is de slogan tussen de HAL schepen, en we kunnen er niet omheen om te zeggen dat dit eigenlijk voor de hele wereld telt!
Er gebeurt hier eigenlijk vrij weinig … Vanmorgen ontstond er een kinderlijk enthousiasme toen we een vrachtschip langs zij van de Nieuw Amsterdam en Zuiderdam zagen. Beide kregen ze tientallen pallets met voorraad geleverd, met de aangescherpte regels is het een hele toestand om nog Fort Lauderdale binnen te komen. Voor ons zat er niets bij deze keer, al hebben we nu wel de kennis waar we aan kunnen kloppen voor een koppie suiker mocht dat op zijn. Al schijnen wij het nog wel twee weken vol te kunnen houden met onze voorraad suiker.
En zo tellen we hier de dagen af … Misschien ga ik wel een aftel kalander maken zoals m’n moeder vroeger deed. Ik heb toch niets te doen 🙂